تو بر سیاه ِ تخته، سپید می نویسی
شکوفه می تکانی، امید می نویسی

دراین کلاس کوچک که پنجره ندارد
دریچه می گشایی، جدید می نویسی

تو بااشاره خود چه راحت و صمیمی
برای قفل ذهنم، کلید می نویسی

چه نور دلفروزی نوشته تو دارد!
مگر برای خورشید رسید می نویسی؟

همیشه دوستی را به حال می کشانی
همیشه دشمنی را بعید می نویسی

شکوه ِ راستی را به سرو می نمایی
پیام خرمی را به بید می نویسی

تو در شروع پاییز بهار می سرایی
به روی سینه برف، نوید می نویسی

میترا ملک محمدى
ZibaMatn.IR