سایه ی ابتهاج...


در طلیعه سحر بود
که سایه اش را بلند میدیدم
غروب که شد
سایه اش را دگر نمیدیدم...
خفته در نگاه جسمی سرد
نبض آشنایی دگر نمیدیدم
دیگر غزل نمیخوانی ای سایه ی بلند !؟
دیگر درون آشنایی رمق نمیدیدم
افسوس که رفتی ما را رها به زیر تابش خورشیدت
همچون غزل های روی ماهت
دگر نمیدیدم...

روحشان شاد و نامشان ماندگار
ZibaMatn.IR

ارسال شده توسط
پیروز پورهادی