متن ابتهاج

خاموشم
اما
دارم به آواز ِغم ِ خود میدهم گوش !
وقتی کسی آواز می خواند
خاموش باید بود
غم!
داستانی تازه سر کرده است
اینجا سرا پا گوش باید بود .!

اونجایی که غم چشم هارو خیس نمیکنه دیگ رسیده به استخوان
دقیقا همونجایی که ابتهاج میگه :
در من کسی اهسته می گرید

چه غریب ماندی ای دل! نه غمی ، نه غمگساری
نه به انتظار یاری ، نه ز یار انتظاری

مردن عاشق ،نمی میراندش
در چراغی تازه می گیراندش

گفتم این کیست که پیوسته مرا می خواند

خنده زد از بنِ جانم که منم، ایرانم

سایه ی ابتهاج...


در طلیعه سحر بود
که سایه اش را بلند میدیدم
غروب که شد
سایه اش را دگر نمیدیدم...
خفته در نگاه جسمی سرد
نبض آشنایی دگر نمیدیدم
دیگر غزل نمیخوانی ای سایه ی بلند !؟
دیگر درون آشنایی رمق نمیدیدم
افسوس که رفتی ما را رها به...

به آرزو نرسیدیم و دیر دانستیم

که راه دورتر از عمرِ آرزومندست

سایه هم رفت
هوشنگ ابتهاج(اسفند1306-مرداد1401)
روح زلالشان در آرامش و یادشان گرامی

شب فرو می افتاد
به درون آمدم و پنجره ها رابستم
باد با شاخه در آویخته بود
من در این خانه تنها تنها
غم عالم به دلم ریخته بود

خون می چکد از دیده در این کنج صبوری
این صبر که من میکنم افشردن جان است

چو شب به راه تو ماندم که ماه من باشی

هر سوی موج فتنه گرفته ست و زین میان
آسایشی که هست مرا در کنار توست

نشسته ام به پنجره نگاه میکنم
دریچه آه میکشد...
تو از کدام راه میرسی ؟
خیال دیدنت چه دلپذیر بود...
جوانی ام در این امید پیر شد
نیامدی و دیر شد ...
هوشنگ ابتهاج