بانو برای امشبت مهمان نمیخواهی؟
یک شاعر تنهای بی سامان نمی خواهی؟
بانو در این دنیای لبریز از دروغ و لاف
یک عشق پاک و صاف و بی پایان نمیخواهی؟
بانو شراب سیب و گندم را نمی نوشی؟
حوّای من آدم که نه،انسان نمی خواهی؟
من حاضرم با جسم و جانم شانه ات باشم
بانو برای اشک خود، دامان نمی خواهی؟
ای در لبانت باده های کهنه ای پنهان
هنگام لب برلب زدن ،فنجان نمی خواهی؟
بانو هوایِ چشم هایم تیره و ابری ست
رقصی به زیرِ بوسه ی باران نمی خواهی؟
سرشانه ی امنی برای گریه و اشکت
دستی برای صورتِ طوفان نمی خواهی؟
ای شمع سوزان، در شبستانی تماشایی
پروانه ای آماده ی حِرمان نمی خواهی؟
بهزادغدیری/ شاعرکاشانی
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
