زنان را دوست دارم،
بعضی را بیشتر،
آن هایی که پرند از تناقض...
زنانی با موهای جوگندمی که آن ها را زیر رنگ می پوشانند. آن ها زودتر از موعد ، چین های زمان بر پیشانیشان نشسته و چهره شان در هاله ای از کدورت فرو رفته است اما برای ترمیم آن اسیر دغدغه های دست و پاگیر نشدند بااین که خود را دوست دارند .
پیروان آئین نجابت که رکب خورده اند بسیار اما اهل رکب نبوده اند تلخی چشیده اند بی شمار ، اما شیرینی از کلامشان می ریزد و دلشان هر لحظه برای زندگی شان شور میزند.
زنانی که محجوبانه دل دادند ، عاشق شدند اما پیدا نکرده گمش کردند ، از دست دادند که اعتراف به عشق در زمانه شان گناهی کبیره بود..
در شلوغی سیاست و اجبار ، طراوتشان به یغما رفت و آرزوهاشان به باد..
آنان حسرت ها به دل دارند اما آن را زشت، واگویه نمی کنند ، با هنر عجینند و با شعور رفاقت دارند .
دردهایشان را بی کلام شعر می کنند و با دست خالی ماهرانه می نوازند.
شیطنت می کنند در عین خانمی...
پرستاری در عین تالّم....
و جسارت در عین ترس...
تصویری ابروبادی اند از حس های رنگارنگ
همان ها که شاید از کرختی خانه های پدری در نوجوانی ، بی تعمق ، آن بلهء کذایی را گفتند
و وقتی چشم گشودند همخانه ای داشتند که یکبار همدلی نکرد و حتی یکبار دلشان برایش نلرزید اما باز تظاهر به صبری کردند که در رگ هایشان جاری نبود....
زنانی قهرمان که بر بلندای پیروزی ایستادند وهرگز منتظر ظهور دستی نبودند که بر شانه شان بزند و تحسینشان کند...
آن ها که بی حمایت هیچ بنی بشری لایه های زمخت زندگی را پس زدند و هسته اصلی را دریافتند.
بی حمایت زیستند، خندیدند، گریستند، بیمارشدند ، زانو زدند و دوباره برخاستند...
هر شام باردار اندوهی عمیق شدند
و سحرگاه درد جانفرسای زایمان امانشان را گرفت و روحشان را درهم پیچید
و صبح نوزادی زیبا در آغوش ، به زندگی باز گشتند...نوزادی به نام عشق
چون اصیل ترین رسالتشان تکثیر باشکوه مهربانی بود.....
آری من زنان را دوست دارم
اما این ها را خیلی بیشتر
نازی دلنوازی
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
