100 متن کوتاه ادبی ۱۴۰۳ جدید 2024

آواز عاشقانه ی ما در گلو شکست…
حق با سکوت بود، صدا در گلو شکست

تا آمدم که با تو خداحافظی کنم
بغضم امان نداد و خدا... در گلو شکست…

تو وقتی میبینی که من افسرده ام نباید بگذری،
سکوت کنی،
یا فقط همدردی کنی!
بنا کننده ی شادیهای من باش!
مگر چقدر وقت داریم؟
یک قطره ایم که میچکیم در تن کویر و تمام میشویم.

دلتنگ که شدی
برای دو نفر چای بریز
سهم خودت را بنوش
و بگذار سهم من
به رسم و عادت همیشگی اش
از دهن بیفتد

من در این خلوت خاموش سکوت
اگر از یاد تو یادی نکنم، می‌شکنم

هیچ نمی دانم عشق های دیگر چه سان اند؟
من با نگاه کردن به تو
با عشق ورزیدن به تو زنده ام.
عاشق تو بودن ذات من است.

بیا...
دنیا نمی ارزد
به این پرهیز و این دوری

صورتم را به شانه‌اش گذاشتم و گفتم: دوست دارم ماه من و تو همیشه پشت ابر بمان و هیچ‌کس از عشق ما باخبر نشود.
آدم‌ها حسودند
زمان بخیل است
و دنیا عاشق‌کش است.

تو را می جویم فراتر از انتظار
فراتر از خودِ خویشتنم
و آنچنان دوستت دارم
که نمی دانم
کدامیک از ما غایب است ...

اگر زمان منتظر ما می‌ایستاد تا ما به بلوغ برسیم، قطعا زندگی با نقص‌های کمتری را تجربه می‌کردیم !
نمی‌دانم زندگی بدون واژه‌ی «افسوس» چه شکلی خواهد بود! شیرین‌تر است یا مزه‌ی یکنواختی دارد !؟

من به پایان دنیا اهمیت نمیدهم
چون دنیای من
بارها تمام شده
و صبح روز بعد
دوباره از نو
آغاز شده است.

تا برآمد نفسم، جمعِ هوادارت سوخت
روبروی منِ دیوانه، نفر جمع مکن

دیوانه بمانید اما مانند عاقلان رفتار کنید، خطر متفاوت بودن را بپذیرید اما بدون جلب توجه متفاوت باشید، جایی که همه مثل هم می اندیشند اصلا کسی فکر نمی کند.

همین که جسمَت کنارِ دیگریست و
فکرت در آغوش من

یعنى؛
آه ام........
گریبانت را گرفته...

در اینکه زن ،
یک اثر هنریست
شکی نیست !

خوش میروی در جان من
خوش میکنی درمان من
ای دین و ای ایمان من
ای بحر گوهر دار من ...!

سکوت می کنم و عشق ، در دلم جاریست
که این شگفت ترین نوعِ خویشتن داریست

تمامِ روز ، اگر بی تفاوتم ؛ اما
شبم قرینِ شکنجه دچار بیداریست

بیا ساقی
بزن سازی
برقصانم!
چونان چرخی! بگردانم
سرم غوغاست.
بفهمانم!
دلم شیداست .مرنجانم

با آن همه دلداده
دلش بسته ی ما شد
ای من به فدای
دل دیوانه پسندش.....

یارب تو مرا به نفس طناز مده
با هر چه به جز تست مرا ساز مده

من در تو گریزان شدم از فتنهٔ خویش
من آن توام مرا به من باز مده

ما مانند پروانه هایی هستیم
که برای یک روز پر و بال می زنند
و فکر می کنند که آن برای همیشه است.

هر روز به شیوه‌ای و لطفی دگری
چندانکه نگه می‌کنمت،
خوبتری
گفتم که به قاضی بَرَمَت،
تا دل خویش،
بستانم و ترسم،
دل قاضی ببری

گر عشق من از پرده عیان شد عجبی نیست

پوشیدن این آتش سوزنده محال است...

دلم باران سرد صبح پاییزی هوس دارد
که نم نم می رسد از راه و
عاشق می شود شهری ...

چون صاعقه،
درکوره ی بی صبری ام امروز

از صبح که برخاسته ام،
ابری ام امروز...!

یا به زوال می‌روم ؛
یا به کمال می‌رسم !
یکسره کن کار مرا
بگو که عاشقم،
بگو…............

نگاهت آباد ای عشق!
اما،
پلک بر هم زدنت
خانه خرابم کرده است

عشق شادی ست
عشق آزادی ست
عشق آغاز آدمیزادی ست

شعر خواندم
که تو را از سر خود اندازم

تو خودت
شعر شدی در سر من افتادی

به صحرا بنگرم صحرا ته وینم
به دریا بنگرم دریا ته وینم
بهر جا بنگرم کوه و در و دشت
نشان روی زیبای ته وینم

بغل کن مرا
چنان تنگ که هیچکس نفهمد
زخم....
روی تن من بود٬
یاتو

بعدِ تو
با هر غروبی ؛
بی قراری میکنم
می نشینم با نبودت جمعه داری میکنم ...

وقتی قلبم

در دل تو می تپد

چه جوری از خودم بگویم

از آتش دل ،شمع طَرَب را مانَم
وز شعله ی آه،سوزِ تب را مانم

دور ازلب خندان تو ،ای صبح امید
از ناله ی زار، مرغ شب را مانم

خفتگان را خبر از
محنت بیداران نیست
تا غمت پیش نیاید
غم مردم نخوری ...

شیشه نزدیک تر از سنگ ندارد خویشی!

هر شکستی که به هرکس برسد
از خویش است!

این شهر
مرا با تو
نمى خواست عزیز...

ﻭﻗﺘﯽ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺘﯽ
ﺷﺎﺩﯼ ﮐﻼﻡ ﻧﺎﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﺳﺖ !
ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﺭﺍﺯﯼ ﺳﺖ،
ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺣﻨﺠﺮﻩ ﺍﻡ ﺩﻕ ﻣﯽﮐﻨﺪ!
ﻭ ﻣَﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﯽ ﺗﻮ ﻧﮕﯿﺮﺩ ﺩﻟﻢ؟
ﺍﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻭﺁﯾﯿﻨﻪ ﻭ ﻫﻮﺍ،
ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻌﺘﺎﺩﻧﺪ

شب را نوشیده ام
و بر این شاخه های شکسته
می گریم.
مرا تنها گذار
ای چشم تب دار سرگردان!
مرا با رنج بودن تنها گذار.

هنر عشق فراموشی عمر است، ولی


خلق را طاقت پیمودن این صحرا نیست

شنیدمت که نظر می‌کنی به حال ضعیفان

تبم گرفت و دلم خوش به انتظار عیادت...

منم که شهره ی شهرم به عشق ورزیدن

منم که دیده نیالوده ام به بد دیدن

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم

که در طریقت ما کافریست رنجیدن...

هزار بار هم که از این شانه به آن شانه بغلتی،

این شب صبح نمی شود........

وقتی دلتنگ باشی........

-بس که خمیازۀ فریاد کشیدم،
دیری‌ست ؛
خواب‌هایم همه کابوس،
همه فریادند…

درس امروز جدید است !
نفس....
نقطه.....
نفس....
بنویسید پرستو و بخوانید قفس ...

دل به هجران تو
عمریست شکیباست ولی
بار پیری شکند پشت شکیبائی را...

هزار آتش و دود و غم ست و ...

نامش عشق

هزار درد و دریغ و بلا و ...

نامش یار

خبرت هست که از خویش خبر نیست مرا ؟
گذری کن که ز غم راهگذر نیست مرا

گر سرم در سر سودات رود نیست عجب
سر سودای تو دارم ،غم سر نیست مرا ...

گر تو شیرینِ زمانی !

نظری نیز بہ من کن کہ بہ دیوانگی از
عشق تو ...

فرهادِ زمانم !

این سر که ز اندیشه مرا بر سر زانوست
گر بر سر زانوی تو می بود چه می بود؟

با
کدامین
شانه
بهتر
میکنی
دیوانه ام
موی تو شانه کنم یا سر نهی بر شانه ام

تب کردن تو
مردن من
هر دو بهانه ست ...

عشق است که بین من و تو در تب و تاب است...

صد بار گفتمش
وسط حرف من نخند
یکبار خنده کرد
بیا عاشقش شدم

گفتی که به وصلم برسی زود مخور غم
آری برسم گر ز غمت زنده بمانم

وه چه شود اگر شبی
بر لب من نهی لبی
تا به لب تو بسپرم
جان به لب رسیده را

یا بفرما به سرایم یا بفرما به سر آیم
غرضم وصل تو باشد چه تو آیی چه من آیم

گر بیایی دهمت جان ور نیایی کشتمت غم
من که بایست بمیرم چه بیایی چه نیایی

لبم هوای لبت را
دلم هوای دلت

عجب هوای عزیزی
میان فکر من است

و
مانده ام که
بگویم : ؟؟؟؟
تنم هوای تنت

به تو گفتم:گنجشک کوچک من باش
تا در بهار تو
من درختی پر شکوفه شوم
و برف آب شد
شکوفه رقصید آفتاب درآمد.

دل به تو سجده می کند
قبله اگرچه نیستی

نیتِ هر نماز من
مذهب و عشق کیستی ؟

امشب از غصه پرم حوصله داری، یا نه ؟

می توانی به دلم دل بسپاری، یا نه؟

خزان به قیمت جان
جار میزنید اما

بهار را به پشیزی
نمیخرید از من

تا شب همه شب خواب به چشمم بنشانم
تا پر شود از حسّ حضور تو ضمیرم
باید تو بگویی شبت آرام عزیزم
تا با نفس گرم تو آرام بگیرم

خواب نمیبرد مرا ، یار نمیخرد مرا

مرگ نمیدرد مرا آه چه بی بها شدم

به آتش میکشم خود را ، همه افکار بیخود را

به هر دم میزنم اما ، تو از من در نمی آیی

تا تو مراد من دهی

کشته مرا فراق تو

عشق ،
داغی ست
که تا مرگ نیاید
نرود ...

من آنِ توام

مرا به من
باز مده...

سیزده را همه عالم به در امروز از شهر
من خود آن سیزدهم کز همه عالم بدرم

دیگران چون بروند از نظر از دل بروند

تو چنان در دل من رفته که جان در بدنی

می شود عاشق بمانیم؟
می شود جا نزنیم ؟
می شود دل بدهم
دل بدهی
دل نکنیم ؟

آنکه مسٖت آمد و
دستی به دلِ ما زد و رفت

خواست تنهایی ما
را به رخ ما بکشد!

حق نداری به کسی دل بدهی ، اِلّا من

پیش روی تو دو راه است فقط من یا من

نکند فکر کنی در دل من یاد تو نیست

گوش کن نبض دلم زمزمه اش با تو یکیست

از همه سو به تو محدودم

در اندک من

تویی فراوان

باز هم کشته و بازنده ی این جنگ منم

که تو با لشکر چشمانت و

من یک نفرم

رفتی ای آرام جان
آتش بجانم کرده ای
نشتر غم را فرو
در استخوانم کرده ای

هر چند بشکستی دلم از حسرت پیمانه ای

اما دل بشکسته ام ، نشکست پیمان تو را

رَفت آن تازه گُل و ماند
به دل خار غمش

گُل کجا جلوه‌گر و
سرزنش خار کجاست؟

دل به دلبر دادم و ، دلدٖار ، دل را ندید

دل به دلبر دل سپرد ،دلدار ،پا از دل کشید

دل به دنبال دلش ، دل دل کنان ، دلخونِ دل

دل شکست و
تیره روزی شد نصیب دل ،دلا

گیرم که حرام است
لبی تر کنم از تو


پیش نظرت
تشنه بمیرم چه؟
حلال است ؟

بغض پنهان گلویم شده ای

هرشب از دوری تو می میرم

سر پیری اگر معرکه ای هم باشد
من تو را
باز تو را
باز تو را میخواهم

اسراف کرده ایم خودمان را به پای عشق

چون کودکی که در پی یک توپ پاره بود

غالبا در هر تصادف می رود چیزی ز دست

لحظه‌ ی برخورد چشمت با نگاهم دل برفت

میان خواب و بیداری
شبی دیدم خیال تو

از آن شب واله و حیران
نه در خوابم نه بیدارم

خیالت
بی خیالم نمیشود چرا ؟

به خدا هیچ کس در نظرم غیر تو نیست
لا شریک لک لبیک خیالت راحت

موسی عصایش
محمد کتابش
و تو چشمانت

ای لبانت بوسه گاه بوسه ام
خیره چشمانم به راه بوسه ات

برو آنجا که تو را منتظرند...

قاصدک

در دل من،

همه کورند و کرند ...

میروی یک روز و با خود میبری روح مرا

اکنون ‌که بدون تو نشستیم

با خاطره هایت همه جا دست به دست ایم

عطر تو چون گلاب عشق
مست کند خیال من

گره ی کور دلم

دست تو را

میطلبد

همه ماهر شده اند...
یک نفر هزاران نفر را,
با هم دوست دارد...!
اما من!
ناشیانه به یک نفر,
دل میبندم هزاران بار️️

سردش بود!
دلم رابرایش سوزاندم!
گرمش که شد
باخاکسترش نوشت خداحافظ ...

گفته بودند:
از دل برود هر انکه از دیده برفت...

تو که همچون نفسی
تو که از دیده برفتی و نرفتی از یاد...

سلامتی اونی که دلم واسش خیلی تنگه
اما بهش قول دادم مزاحمش نشم...
سلامتی اونی که آرزوی داشتنش واسه منه
ولی وصالش نیست...
سلامتی اونی که فقط خوبیشو خواستم
ولی هیچ وقت نفهمید...

حیف است
خوابیدن وقتی زندگی بیرحمانه کوتاه است
اگر در جهانی دیگر همدیگر را یافتیم
این بار بگو دوستم داری
یا من اول بگویم
حیف است نگفتن وقتی زندگی؛
چنین کوتاه است

مَگَر جانی
که هَرگَه آمَدی ناگه بُرون رَفتی؟

مَگَر عُمری
که هَر گَه می رَوی دیگَر نِمیایی؟!!!!