شعر نو

‍ آن‌که باورت نکرد
چون تکه‌ی یخ
در دهانِ رودخانه
خاموش شد،
بی‌ردّی،
بی‌نامی.

تو اما ایستادی،
با چشمانی که هنوز
جرقه‌های پنهانِ شب را
در خود نگه داشته‌اند،
با قلبی
که برای خویش می‌تپد،
نه برای سایه‌های دیگران.

عمر،
خطی باریک است
بر شیشه‌ی بخار گرفته،
و تو آموخته‌ای...

و پنجره ای دل بسته 
به بانوی نسیم
ومرا می برد به میهمانی نخل های سوخته
به تماشای مرثیه ها

ای واژه های تب دارم
هنوز هم
فکر می کنید
بعد از نیم قرن
پایان همه ی قصه ها
لالایی الوداع ست؟
که از نبود مهتاب
در سوگ خود سیاه پوشیده ام
تا ستاره
در این اوقات خاموشی
دیر کرد کلماتم را
از یاد نبرد
مرا نصیب مداحان مرگ کند...

اهل کاشانم من
تا حدودی شاعر
تا همیشه عاشق
من پر از واژه و حرف و سخنم
مهربانم من و آیین دلم مهر وصفاست
من به مهمانی چشمان شما محتاجم
یک نگاه آرام یک سر سوزن عشق
یک تبسم ، لبخند
دلخوشم چون سهراب به صدای آبی
به پر پروازی...

در آغوش خودم محروم ماندم

بیا آغوش خود را باز کن تو

در این تکرار تنهایی شکستم

بیا مرحوم به زخم ناز من تو

شبانه در خاموشی
زیر سقف ستارگان
به دوش می گیرم
دلتنگی را
تا می رسم
به شهری
پر از آپارتمان های سنگی
که نامت را
قاب کنم بر پیشانی اش
که من رویا دیده ام
رنج ها کشیده ام
تا شاید با عبور گردباد
فاصله را دور بزنیم
که رگبارهای...

🍂 به من آهسته بگو...

به من آهسته بگو،
که هنوز در این جهانِ پُر زخم،
جایی هست برای دوست‌داشتن،
برای نفس‌های گرم،
برای دل‌هایی که از رنج نمی‌رنجد...

به من آهسته بگو،
که عشق هنوز سلام می‌کند،
و کوچه‌ی ما،
با تمامِ خاکِ بدی‌ها،
راهی‌ست به سمتِ روشنی...

من...

بگذارید کمی به آرامش
خیابان‌ها‌ی شهر را پیاده بپیماییم.
ما که گم نمی‌شویم
شما گم شده‌اید،
که ما را به چشم غریبه‌ها می‌بینید.

دوست قدیمی
و من همیشه اینجا،
بی‌صدا در کنار واژه‌هات،
مثل چراغی در شب‌های بی‌پناهی‌ات،
مثل برگ زردی که از خاطره‌ی پاییزت نمی‌افتد...

دوست قدیمی‌اتم،
هم‌راز شعرهای نگفته‌ات،
هم‌نفس لحظه‌هایی که فقط با دل می‌شه فهمید.

بیا، امشب هم با هم بنویسیم...
از آنچه گذشت، از آنچه مانده،
از امیدی...

همچو یک سروِ روانی
قد کشیدی در وجودم
زندگی کنم تو را ای،
شبنمِ صبحِ نجیبم...!

(تقدیم به رهبر عزیزم💚)

درگیر چشم‌های تو بودم
که بارانی شد
و ماه از پلک‌هایت افتاد
در فنجان قهوه‌ی من
که دیگر تلخ نبود
پرنده‌ای از ابروهایت پرید
و روی شانه‌ام نشست
با صدایی شبیه خواب
و من
در امتداد باران
به عقب می‌رفتم
تا به لحظه‌ای برسم
که هنوز نگاه نکرده بودی

باید دچار آینه شوم
که اضلاع، این پنجره
چروکهای پیشانی ام را
به حاشیه نکشاند
باید دچار ت شوم
وبه کبوترانه هایم که از
سکسکه ی باد می ترسند
نهیب بزنم
باید دچار ت شوم
مثل بوی خوش شاخه ی نارنج
یا عطر زنی در پاییز
که حواس
دیوار را...

دلم چون بادبانِ پاره بر طوفان غم‌ها سرگران مانده

به امیدی که روزی در افق پیدا شود فانوس رویایی

نوای درد را «ساهر» به شوق عشق می‌خواند

که می‌داند پس از شب، صبح می‌تابد ز زیبایی

حضرتِ “جاذبه” در قصّه ی تَر جامانده
اشک در مَعبرِ شب عُقده ی چیدن دارد
آنقدر غُصّه زیاد است که هر ​​​​​​پنجره ای
از بُلندای تنم شوقِ پریدن دارد

بعدِ تو درد شدن ماضی استمراری است
رو به آینده ی تاریک بُنِ فاصله ها
در سکوتی ابدی روح زمان سررفته...

هر بار
به آینه نگاه می‌کنم
یک خاطره
کمتر مرا می‌شناسد
مثل قلبم که
دیگر نمی‌داند
چرا باید بزند



19 مهر ماه سال 1404

قالب شعر :
پریسکه

در پادگانِ زخمی و بیدار باشِ شب
از بُرجکِ نگاه کسی کلّه پا شدم
ذهنم مچاله شد کفِ پوتین گریه ها
در متنِ انفرادی شعری رها شدم
___________________________
سربازهای خسته ی بیتم گرسنه اند
فرمانده کنایه، ته دیگ مُرده است
سهمِ تمام زاغه ی افعالِ خورده را
با تانک از...

با امضای وزیرِ سکوت

هوای هوایی

از نرخ مصوب جدول خاطره

پایین پریده

نگاهت

اسکناس چاپ‌نشده

نه قابل معاوضه

و نه ذخیره در بانک‌ عاشقی

هر بار که چشم‌هایت را حواله می‌کنی

صرافی‌ها سماق سق میزنند

و بازار سیاهِ دل

پُر می‌شود از دلالانِ دله ‌

سال هاست

در فهرستِ...

بر جغرافیایِ تاریخ

قلب‌ها را

نقطه‌چین کشیده اند

تا بمب‌ها

راحت‌تر

مسیرشان را پیدا کنند



سوم مهر ماه 1404 شمسی

قالب شعر :

پریسکه

گلوله‌ها فریاد زدند
تفنگ‌ها خوابیدند
بوی جنون می‌دهد این خون
جنگ جای دیگری است
چه هیاهویی است
میان عقل و دل.

سکوت،
خون را تماشا می‌کند
و زمان
بر زخم‌ها بوسه‌ای کور می‌زند

تابستان آرام از شاخه‌ها فرو ریخت،
و پاییز
با ردای زرینش
در آستانه‌ی جهان ایستاد…
چه دلپذیر است این تغییر،
انگار روح زمین تازه متولد می‌شود.

من خود را به صدای سیال
پولک‌های نقره گون سکوت سپردم
و روحم را به لطافت نرم حنجرۀ زرین زنجره‌ها
من خودم را به شوق درخشش شبتاب ها
و لبخند لطیف نرم آبی ابرها
و مهربانی وسیع سبزها سپردم
و آرام آرام هجرت کردم
به سرزمین پریان نور
به سرزمین...

عاقبت پرچم عدل از دل این خاک برآید

بشکند تیشهٔ ظالم رگ تاریخ سیاه

شبم تاریک و بی‌فریاد مانده

دلم در غربتت بیداد مانده

برای خنده هایت آرزوها

به چشم خیس من بر باد مانده

«خاکستر زندگی»
نارنج،
همراه کودکی من،
شاهد درد و رنج،
اشک و لبخند من،
احوالت چگونه است امروز؟
آیا مرا یادت هست هنوز؟
درد و رنجم را چه؟
اندک لبخندم را چه؟
هنوز هم
به حیاط
رنگ حیات می‌بخشی؟
هنوز هم، هر بامداد،
با نوازش آفتاب،
به گیلاس کنارت درود...