می‌دانی چگونه است این احساس: اگر به ماهِ بلورین بنگرم، به شاخه‌ی سرخ پاییز، که آهسته بر پنجره‌ام خم شده است، اگر در کنار آتش، به خاکستر ناپیدا، یا به پیکر پژمرده‌ی هیزم دستی کشم، همه‌چیز مرا به سوی تو می‌کشاند، چنان‌که بوی عطر گل، تا تهِ جانِ دلتنگی می‌رود.
تمامِ شب را در کنارِ دریا، در آن جزیره، در آغوش تو خوابیده‌ام. تو میان لذت و خواب، میان آتش و آب، وحشی و شیرین بودی. شاید دیرهنگام، رویاهایمان در بالا یا در ژرفا به‌هم پیوستند؛ بالا، همچو شاخه‌هایی جنبان بر موجۀ بادی مشترک؛ زیر، همچو ریشه‌های سرخ که تماس...
به سبب تو، در باغ‌های شکفته‌ی بهار، عطر گل‌ها چونان زخمی کهنه، در من می‌خروشد و دلم را می‌آزارد. چهره‌ات از خاطر رفته، دیگر دستی‌ات را در یاد ندارم؛ و لبانت… آیا هنوز بوسه‌شان را بر لبان من می‌توان سراغ گرفت؟ به سبب تو، مفتون تندیس‌های سپید پارک‌ها شده‌ام؛ آن...
ای غم، ای رودخانه‌ی عریانِ گم‌گشته در کوهسار خاموش، تو به دره گام نمی‌نهی مگر با شالی سرخ‌فام بر گردن، و یا میخکی سوزان در چنبره‌ی تاریکی، یا زنبیلی از بوسه‌های شب‌نشین. تو از ژرفنای پیکر آدمیان سر می‌زنی، از سنگینی هزاران آهِ ناگفته، و ناگاه، سنگین‌تر از تاب استخوان،...
امشب مرا مجال آن هست که غم‌بارترین سطور را بنگارم. چونان که بنویسم: «شب، به‌سان آبی ژرف، آکنده از اختران است؛ و ستارگان، از دوردست‌های لرزان، می‌درخشند…» نسیمی شب‌گرد، در آسمان، پرسه می‌زند و غمی کهن‌سال را در گوش فلک نجوا می‌کند. آری، امشب می‌توانم غم‌انگیزترین سطرها را بنویسم— چه...
نان را، هوا را، روشنی را، بهار را، از من بگیر اما خنده‌ات را هرگز تا چشم از دنیا نبندم.
بگو آیا گل سرخ، عریان است؟ یا همین یک لباس را دارد؟ راست است که امیدها را باید با شبنم آبیاری کرد؟ چرا درختان شوکت ریشه های شان را پنهان می کنند؟ چه چیزی در جهان از قطارِ ایستاده در باران غم انگیزتر است؟ چرا برگ ها وقتی احساس زردی...
بعضی زخم ها به جای پوست، چشم مان را باز می کنند
اگر ناگهان من را فراموش کردی دنبالم نگرد زیرا قبل از آن فراموش شده ای!
چرا برگ ها وقتی احساس زردی میکنند خودکشی میکنند ؟
چه چیزی در جهان از قطار ایستاده در باران غم انگیزتر است ؟
هندوانه به چه میخندد وقتی به قتل رسیده است ؟
دوستت دارم هم چنان که چیزهای سربسته و گنگ را، در خفا، جایی میان سایه و جان.
پابلو نرودا: چونان به من نزدیکی که اگر جایی نباشم ، تو نیز نیستی ! چونان نزدیکی که دست های تو بر شانه ام ، گویی دست های من اند ... و هنگام که تو چشم می بندی منم که به خواب می روم !
پابلو نرودا : اما اگر هیچ چیز نتواند ما را از مرگ برهاند لااقل عشق از زندگی نجاتمان خواهد داد
پابلو نرودا : همیشه چیزهایى را که نداشته ام بیشتر دوست داشته ام همچون تو که بسیار دورى که بسیار ندارمت...
پابلو نرودا: همیشه چیزهایی که نداشته ام را بسیار دوست داشته ام، همچون تو که بسیار دوری که بسیار ندارمت...
پابلو نرودا: از میان تمام چیزهایی که دیده ام ، تنها تویی که می خواهم به دیدنش ادامه دهم ...
دوستت ندارم چنان که گویی زبر جدی یا گل نمک یا پرتاب آتشی از درون گل میخک تو را دوست دارم همانند بعضی چیزهای سیاه که باید دوست داشت محرمانه، بین سایه و روح تو را دوست دارم همانند گلی که هرگز شکفته نشد ولی در خود نور پنهان گلی...
پابلو نرودا: روزی، جایی، دقیقه ای، خودت را باز خواهی یافت… و آن وقت، یا لبخند خواهی زد، یا اشک خواهی ریخت…
پابلو نرودا: دوستت دارم هم چنان که چیزهای سربسته و گنگ را؛ در خفا، جایی میانِ سایه و جان...
پابلو نرودا: هیچ وقت آدم ها را با انتظار امتحان نکنید؛ انتظار آدم ها را عوض می کند!
پابلو نرودا : همیشه چیزهایی که نداشته ام را بسیار دوست داشته ام ، همچون تو که بسیار دوری ، که بسیار ندارم ات..؛
پابلو نرودا: به کسی که دوستش داری بگو که چقدر بهش علاقه داری و چقدر در زندگی براش ارزش قائل هستی چون زمانی که از دستش بدی مهم نیست که چقدر بلند فریاد بزنی او دیگر صدایت را نخواهد شنید
