متن پابلو نرودا

پیکرِ تو چون مُهر، از برایِ سرنوشتِ من، همچون مُهرِ یک جامِ زرّین که عطری تلخ دارد، چون حلقه‌ی آتشی که در این خاکِ تشنه، تا ابد به نامِ تو می‌سوزد.

پیکرِ تو، همچون گُلی به نامِ «زنبق»، همچون عطرِ رُز، که از میانِ گلِ میخک برخیزد، و آن عنابِ...

با ضربه‌ی موج بر آن صخره‌ی سرکش، روشنایی به بیرون می‌جهد و گُلِ سرخِ خود را می‌سازد، و دایره‌ی وسیعِ دریا، در خوشه‌ای کوچک جمع می‌شود، در تک‌قطره‌ای از نمکِ آبی که فرو می‌چکد.

آه ای گُلِ ماگنولیای تابان، که در میانِ کف‌ها رها شده‌ای، ای مسافرِ افسونگر که مرگت...

اگر چشمانِ تو به رنگِ ماه نباشد، اگر گِل نباشد، یا آرد، یا کارِ روزگارِ خاک، اگر آن شفافیتِ هوا، آن فلزِ زردِ گندمزار نباشد، پس چیست؟

اگر آن نورِ ناگهان، آن سنگِ سرخ، آن جاده‌ی خاکی که باد در آن می‌وزد، در وجودِ تو نباشد، پس من چگونه تو...

گفتم «با من بیا»، بی‌آنکه کسی بداند در کجا و چگونه، دردِ من در سینه می‌تپید، و برای من نه گُلِ میخکی بود و نه آوازی، هیچ‌چیز، جز زخمی که عشق در دلم گشوده بود.

دوباره گفتم: «با من بیا»، گویی که در حالِ مرگم، و هیچ‌کس آن ماهِ خونین...

در جنگل‌ها گمشده بودم، شاخه‌ای تاریک بریدم، و آن را، تشنه‌کام، به لبانم نزدیک بردم تا نجواهایش را بشنوم: شاید آوای بارانی بود که می‌گریست، یا ناقوسی شکسته، یا قلبی که از درد، بریده بود.

چیزی بود که از دوردست‌ها به گوش می‌رسید، گویی عمیقاً در خاک پنهان شده، فریادی...

ای پیکرِ تو، ای لمسِ تو، ای نورِ تو، ای هستیِ تو، ای که محبوبِ منی، در روز و در شب، ناگاه، در آغوشِ من، چون موجی که در دلِ اقیانوس گم می‌شود، ناپدید می‌شوی.

دیگر نه دستانی که بر سینه‌ام می‌نهی، نه چشمانی که در خوابِ من می‌بندی، و...

آن تنگه‌ی خیال‌انگیز را به یاد خواهی آورد،
آنجا که عطرها، سرگردان و رها، راه می‌جستند؛
و گاه‌گاه، پرنده‌ای که جامه‌ای از آب و درنگ به تن داشت —
جامه‌ای زمستانی.

ارمغان‌های زمین را به یاد خواهی آورد:
آن عطرِ سرکش، آن گِلِ زرین،
علف‌هایِ وحشیِ آن بیشه‌زار،
ریشه‌هایِ شوریده،...

ای عشقِ سرکش، ای بنفشه با تاجِ خار، ای بوته‌زارِ پُرخار در میانه‌ی این‌همه شور، ای نیزه‌ی رنج‌ها، ای جامِ آتشینِ خشم، از کدامین بیراهه و چگونه به جانِ من راه یافتی؟

چرا آتشِ دردآگینِ خود را، چنین ناگهان، بر برگ‌های سردِ مسیرم فرو ریختی؟ چه کس گام برداشتن به...

می‌دانی چگونه است این احساس:
اگر به ماهِ بلورین بنگرم،
به شاخه‌ی سرخ پاییز،
که آهسته بر پنجره‌ام خم شده است،
اگر در کنار آتش،
به خاکستر ناپیدا،
یا به پیکر پژمرده‌ی هیزم دستی کشم،
همه‌چیز مرا
به سوی تو می‌کشاند،
چنان‌که بوی عطر گل،
تا تهِ جانِ دلتنگی می‌رود.

تمامِ شب را در کنارِ دریا،
در آن جزیره،
در آغوش تو خوابیده‌ام.

تو
میان لذت و خواب،
میان آتش و آب،
وحشی و شیرین بودی.

شاید دیرهنگام،
رویاهایمان در بالا یا در ژرفا به‌هم پیوستند؛
بالا، همچو شاخه‌هایی جنبان بر موجۀ بادی مشترک؛
زیر، همچو ریشه‌های سرخ که تماس...

به سبب تو،
در باغ‌های شکفته‌ی بهار،
عطر گل‌ها چونان زخمی کهنه،
در من می‌خروشد و دلم را می‌آزارد.

چهره‌ات از خاطر رفته،
دیگر دستی‌ات را در یاد ندارم؛
و لبانت…
آیا هنوز بوسه‌شان را بر لبان من می‌توان سراغ گرفت؟

به سبب تو،
مفتون تندیس‌های سپید پارک‌ها شده‌ام؛
آن...

ای غم،
ای رودخانه‌ی عریانِ گم‌گشته در کوهسار خاموش،
تو به دره گام نمی‌نهی
مگر با شالی سرخ‌فام بر گردن،
و یا میخکی سوزان در چنبره‌ی تاریکی،
یا زنبیلی از بوسه‌های شب‌نشین.

تو از ژرفنای پیکر آدمیان سر می‌زنی،
از سنگینی هزاران آهِ ناگفته،
و ناگاه،
سنگین‌تر از تاب استخوان،...

امشب مرا مجال آن هست که غم‌بارترین سطور را بنگارم.

چونان که بنویسم:
«شب، به‌سان آبی ژرف، آکنده از اختران است؛
و ستارگان، از دوردست‌های لرزان، می‌درخشند…»

نسیمی شب‌گرد، در آسمان، پرسه می‌زند
و غمی کهن‌سال را در گوش فلک نجوا می‌کند.

آری، امشب می‌توانم غم‌انگیزترین سطرها را بنویسم—
چه...

نان را، هوا را،

روشنی را، بهار را،

از من بگیر

اما خنده‌ات را هرگز

تا چشم از دنیا نبندم.

بگو آیا گل سرخ، عریان است؟
یا همین یک لباس را دارد؟

راست است که امیدها را باید
با شبنم آبیاری کرد؟

چرا درختان
شوکت ریشه های شان را پنهان می کنند؟

چه چیزی در جهان
از قطارِ ایستاده در باران غم انگیزتر است؟

چرا برگ ها وقتی احساس زردی...

بعضی زخم ها به جای پوست،
چشم مان را باز می کنند

اگر ناگهان من را فراموش کردی
دنبالم نگرد
زیرا قبل از آن فراموش شده ای!

چرا برگ ها وقتی احساس زردی میکنند خودکشی میکنند ؟

چه چیزی در جهان از قطار ایستاده در باران غم انگیزتر است ؟

هندوانه به چه میخندد وقتی به قتل رسیده است ؟

دوستت دارم هم چنان که چیزهای سربسته و گنگ را، در خفا، جایی میان سایه و جان.

پابلو نرودا:

چونان به من نزدیکی
که اگر جایی نباشم ، تو نیز نیستی !
چونان نزدیکی که دست های تو بر شانه ام ،
گویی دست های من اند ...
و هنگام که تو چشم می بندی
منم که به خواب می روم !

پابلو نرودا :

اما اگر هیچ چیز نتواند ما را از مرگ برهاند
لااقل عشق از زندگی نجاتمان خواهد داد

پابلو نرودا :

همیشه چیزهایى را که نداشته ام
بیشتر دوست داشته ام
همچون تو که بسیار دورى
که بسیار ندارمت...