متن روح بخش

تو همان شوق دمیدن نفس در تنمی.

مهربانی، نغمه‌ای در جان دل
چون نسیمی در بهار آب و گل
چشمه‌ای جوشنده از لطف و صفا
روشنی‌بخش ره شام بلا
دست گرمی بر تن سرمای درد
مرهمی بر زخم‌های ناگزد
بی‌دریغ و بی‌غرور و بی‌ریا
همچو باران در میان کهربا
هر کجا لبخند را معنا کند
غنچه را...

صبح بخیر گفتن ات
مثل خاک نم خورده
شوق نفس کشیدن میدهد!

تو خروش آبشاری،
که از بلندای سنگ‌ها می‌گریزد،
عاشقانه بر زمین میریزد،
تا آبی شود زلال.
آرامش روحی،
صدای روح‌بخش رودی،
که در تنهایی کوهستان
با باد در میان می‌گذارد،
رازهایش را.