متن سحر قاضی نظام

از تو تنها یک چیز در من جا مانده است
آن هم خاطراتی است که در وجودم پرت کردی و دیگر راه فراری ندارند...
ای کاش از تو چیز دیگری برایم می ماند
چیزی زنده تر از خاطره همچون وجودت؛
عمیق تر از آرزو همچون صدایت
و آبی تر از...

صدایم را می شنوی؟
آن قدر به لرزش افتاده که نمیتواند بغض را از کلمه هایم جدا کند.
چشم هایم را می بینی؟
آن قدر تورا در خودش غرق کرده که دیگر نمیتواند این دریا را به کویر خشک گذشته اش برگرداند.
من را چه چطور؟
من را می فهمی؟...

ای کاش پرنده بودم تا میتوانستم از بالای ابرهای بغض آلود، زندگی کردنت را تماشا کنم .
ای کاش دریا بودم تا میتوانستی سنگِ دغدغه هایت را در دلم پرتاب کنی و ساعت ها به من خیره بمانی .
ای کاش فردا بودم تا هر روز در انتظارم بنشینی
و...

نگاهت آنقدر عمیق بود که اگر هرگز شنا کردن را یاد نمیگرفتم در آن غرق میشدم.نگاهت آنقدر حرف داشت که اگر هیچوقت خواندن را بلد نبودم تو را نمیفهمیدم؛نگاهت آنقدر سنگین بود که اگر حتی قدری قوی نبودم آن را تحمل نمیکردم.اما نگاهت عجیب دور بود آنقدری که هیچگاه نتوانستم...

نگاهم غرق سرابی بود که فکر میکردم تو آنجا پرسه میزنی.
گوش هایم تیز به کلماتی بود که هیچ گاه به زبانت نیاوردی...
حواسم از ارتفاع دوست داشتنت پرت شد
و هیچ گاه پرواز را به خاطر نسپردم؛
و من هزاران بار در این راه جان دادم و تو من...

تو اگر شعر باشی
من بزرگ ترین شاعر روی زمین می شوم
تمام کاغذ و قلم های شهر را از آن خودم می کنم تا تو را بسُرایم
تو را چنان به روی کاغذ می نشانم که آمیخته از غزل و مثنوی باشی
آن قدر دوست داشتنم را میان کلمه...