متن یاد ماندگار

تو با لبخندت،
با چشم‌هایی پُر از صداقت و مهر
گرما می‌بخشیدی
بر جانِ همنوعان،
بی‌هیچ‌ چشم‌داشتی…
چون خورشید.

مگر می‌شد
دلِ خانه‌ای در سوگ باشد
و تو آن‌جا نباشی؟
مگر می‌شد
اندوهی باشد
و دلِ تو نباشد در میانه‌اش؟

آدم‌های خوب
با رفتن‌شان
دریغ می‌آورند،
جایشان
هر روز بیشتر...

گل یاس،
شبیه آرزوهایی که همیشه
در تاریکی روییده‌اند،
دست به دامنِ سکوت شده‌اند
تا در آغوش سردِ شب
به یاد تو شکوفه دهند.
اما حتی وقتی پژمرده می‌شود،
بویِ آن هنوز در هوای قلبم
جاری است و از یاد نمی‌رود.

تا دوست داری ام
تا دوست دارمت
تا اشک ما به گونه هم می چکد ز مهر
تا هست در زمانه یکی، جان دوستدار
کی مرگ می تواند
نام مرا بروبد از یاد روزگار ؟
بسیار گل که از کف من برده است باد
اما من غمین
گلهای یاد کس...

میرفت ولی داغ نگاهش هنوز بر دل ما هست

از نژادِ پاکتان، روید گلستانِ صفا؛
حس بگیرد نایتان از: نغمه هایی، جان نوا؛

چون که رخت از: این جهان، بُردید بیرون، یادتان،
در دلِ دنیا بماند؛ با ثنایی بیکران...

برشی از یک مثنوی تعلیمی_تمثیلی