متن احساسات عمیق

دل آشوبم و آرام دلم جز تو کسی نیست.

بغل کن مرا.
دنیایم آغوش امن و گرم تو را کم دارد

من متعلق به هیچ کسی نیستم
و مالِ خودم می مونم .
من هیچ چیز باارزش تر از وجودِ خودم ندارم.. .

می خواهم اقلا یک نفر باشد
که من با او
از همه چیز،
همان طور حرف بزنم
که با خودم حرف می زنم.

تو اساساً تنها چیزی هستی که باعث میشه
من صبح ها بلند شم ...

برای بخشیدن همیشه دلایل کافی نیستند؛گاهی اوقات بخشش یک قلب نو میخواهد!

کافر هم طاقت خواندن ندارد
شعری که اوجش هق هقی مردانه باشد..!

کسی را دوست بدار
که جوانه ی کوچک اندوهت
آتشِ بی امان باغش باشد.

طواف عشق..

طواف عشق را هر روز می بینیم
ولی چشم و دلی طواف گر نیست
چه بسیارند..عاشق مادرانی را
که در هر کوی و برزن میکنند طواف

درودشان باد
درودشان باد

مرده بودم،
تو مرا بوسه زدی جان دیگر دادی.

سرزدم، با موجِ قلبم، ساحلِ بحرِ نظر

کو نگاهی، کآورد، دل را به اوجِ التهاب؟

میخواهم به تو بازگردم
همچون خاطرات بیماری که حافظه‌اش بهبود می‌یابد.
همچون سرزمینی که از اِشغال شورشیان خارج می‌شود.
شبیه اسیری که حکم برگشت به وطنش می‌آید.
می خواهم به تو بازگردم
حبس شوم میان بازوانت
موسیقی بیکلامِ‌احساس، فضا را پرکند.
گیسوانِ بلندِ لَختم را همچون قاصدک در دستان تو...

بُرد نامت را کسی،

یادت!!!

تمام دلم را لرزاند

مرکز دنیا میتونه هر جایی باشه که تو بخوای

بی تو بعید است،
جان سالم در ببرم از این همه دلتنگی.

بروید لای زندگی...!
غلت بزنید خوشی را...!
ببوسید همان را که باید...
بیرون خبری نیست...️

عادت های قدیم را
همه ترک کردم
جز دوست داشتنت را!
که دیگر عادت نیست
در جانم رخنه کرده

زیباترین حس دنیا
نوشتن است
وقتی انگشت‌هایم
صدای تپش قلبت را
از سینه‌ی کلمات
می‌شنوند

یه جایی بین نبودن خیلی چیزا
من بودن هایی رو دیدم که بی‌صدا، زندگی رو ساختن
نه توی عکس دیده می‌شن، نه توی کپشن می‌گنجن
ولی من، واسشون زانو زدم و گفتم:
مرسی که هستین.
شکر واسه بغضی که بالاخره شکست
واسه خوابی که هرچقدر کوتاه، امن بود
شکر واسه...

بی تو یک دم تو گمان مکن
که من بی تو حیاتی دارم.

تـــــــو
قدم رنجه ڪن اے
عشق خیالت راحت جاے
تــــــــــــــــــو،تُوے دلم
تا به ابد پابرجاست

بچرخان زندگی را بر سر انگشتانت
دیوانگی کن با هرچه که برایت رقم میزند
بگذار بفهمد که بازهم تو از او دیوانه تری
و این دیوانگی یعنی ایمان واقعی

بیا و بنشین در کنارم
تاکه دست غمت را بگیرم
به دست لبخندم بسپارم
تا که شاید دستان اندوهت بریده گردند
که میخواهم رسم رفاقت را به جای آورم

شانه هایت را به من بده
تکیه کنم بر آنها
گپی نیست مرا
میدانم شانه های تو هم خسته اند
شاید خستگی در خستگی را مرهمی بیاید