در دامنه پر شیب خاطرات دوستت دارمهای تو بوی بابونه و آویشن می دهد و بوی عشق بوی زندگی همان که در مشامم تا همیشه باقی است ...
در مسیر کوچ بی پایان روزیکه باران می زند بر صخره ی عریان وقتیکه سوتک میشود هر شاخه ای در باد باید برایم زورقی باشی که با امواج راه سفر گیرم به سمت هر چه بادا باد ==== آواز رود و باد و باران با تو نزدیکست صدها چکاوک در...
کجای این دره‌ی پر سایه خوابیده بودیم که جز صدای تیهوها و بوی آویشن بر شانه‌هایم چیزی را به یاد نمی‌آورم ؟ همیشه دلهره‌ی گم‌شدنت را داشتم یقین داشتم وقتی بیدار شوم تو رفته‌ای و زمین دیگرگونه می‌چرخد...
دلم یک باغ پُر نارنج... دلم آرامشِ تُرد وُ لطیفِ صبحِ شالیزار... دلم صبحی سلامی بوسه‌ای عشقی نسیمی عطرِ لبخندی نوایِ دلکشِ تار و کمانچه از مسیری دورتر حتی؛ دلم شعری سراسر دوستت دارم، دلم دشتی پُر از آویشن و گل پونه می خواهد...!
