متن بابونه

تو را که سر می کشم
فروردین از انگشتان زمین
می ریزد
بودنت ، حس خوب شمعدانی
بر حوض حیاط است
ومن
مثل باد که بادبادکی را می دزد
زاویه ی افکارم را به سمت سایه ات
می چرخانم
حالا خیالم با این چند شاخه ی
بابونه پر است

در دامنه پر شیب خاطرات
دوستت دارمهای تو
بوی بابونه و آویشن می دهد
و بوی عشق
بوی زندگی
همان که در مشامم
تا همیشه باقی است ...

گردن چرخانده ای به اضطراب
در پس حفره های مجروح
صدا میزنی مرا

ای بابونه اندوه
بگو چگونه بسرایم ؟
فوران اشک در صدایت را
که شکل در همی از ایستادن بادی
مریم گمار

چیزی از زمین باقی نمانده؛ نه پونه ای، نه بابونه ای، نه دلخوشی به اطلسی و بهاری شکفته. زمین، در نیمه راه خویش، به زانو درآمده است؛ لباس خاکی اش را به تن کرده است و می چرخد بر مدار تباهی.

دعوت کن از سرچشمه ها،گلپونه هارو
از دشت ها از دره ها،بابونه هارو
بسپار بارون رو سر ما گل بریزه
“بادا مبارک” از لب بلبل بریزه
خورشید باشه،ابر باشه،ماه باشه
هر غنچه ای با جشن ما همراه باشه
بفرست این شعرو به هر کس آشناته
باید پر شادی کنیم این...