متن منوچهر آتشی

وقتی نسیم نیمه شب
از باغ سیب برمی گردد
راز از کنار زلف تو آغاز می شود

«خانه ات سرد است؟
‏خورشیدی در پاکت می گذارم
‏و برایت پست می کنم
‏ستاره ی کوچکی در کلمه ای بگذار
‏و به آسمانم روانه کن، بسیار تاریکم.»

کجای جهان بگذارمت
تا زیباتر شود آن جا ؟

از عمق شب ستاره ای آمد نفس زنان
در موج اشک های من افتاد و جان سپرد
چون چشم آهویی که بر سر چشمه ای رسید
چون قلب آهویی که به سرچشمه ای فسرد

با مرگ او ستاره ی قلبم به سینه سوخت
با مرگ او پرنده ی شعرم ز...

چشمهای تو..... چشم های تو به دیوار بلند باغ عشق
روزن سبزی ست
که من از آنجا در لحظه مشتاقی
به درون می خزم آهسته.....
و با دامنی از سیب سرخ راز باز میگردم .....

نه رفته ای
نه پیام آمدنی داده ای
خانه در تصرف بوی توست
تو نیستی و خانه در تصرف بوی توست

حس می کنم
تنهایی ستاره را
این همه ستاره ی تنها ؟
یکی به یکی نمی گوید بیا
هر یک
از آسمانه ی خویش
چونان چشم پرنده درخشان
از...

کجای این دره‌ی پر سایه خوابیده بودیم
که جز صدای تیهوها
و بوی آویشن بر شانه‌هایم
چیزی را به یاد نمی‌آورم ؟

همیشه دلهره‌ی گم‌شدنت را داشتم
یقین داشتم وقتی بیدار شوم
تو رفته‌ای
و زمین دیگرگونه می‌چرخد...

تا آستان ایمنِ تو
تا طاووس
راهی دراز در پیش است

بر آن عرشه‌ی آراسته
به سایه‌ی ابر و نیلوفر کهکشان
تا رام و بی‌خیال بنشینیم و
قصیده‌ی بلند دریا را بخوانیم
تا بیت‌های بلند موج‌ها را
به قافیه‌ی کف
تکرار کنیم و بخندیم

دهانت لبخند
ابروانت لبخند
انحناهایت لبخند
و دست هایت که مثل بال های سفید کبوتر
وا می شوند و بر هم می افتند لبخند می زنند

تو مثل لاله ی پیش از طلوع دامنه ها
-که سر به صخره گذارد
      غریبی و پاکی

ترا ٬ ز وحشت توفان ٬ به سینه می فشرم

عجب سعادت غمناکی!