قبل ما لاله به خونین جگری شهرت داشت بعد "تو" "لاله" به "دلداری" ما می آمد ...
وا نکن پیراهنت را ماه می افتد زمین! خَم نشو از گردنت الله می افتد زمین ! باز و بسته می شود پلکت و یا خیام مست گاه بر می خیزد و آنگاه می افتد زمین!؟ تا تو غمگین می شوی یک آن جهان می ماندو با صدای خنده هایت...
هر کسی در وصف او لب به تغزل می برد بی گمان تریاک را دارد به کابل می برد در شب موهای کافر کیش او در راه عشق کفر دستم را گرفته با توکل می برد غیر معمولی ست تاحدی که زیبا بودنش شعر من را تا فراسوی تخیل می...
چشم زیبای تو یک سور به آهو زده است و تب و تاب تنت طعنه به شب بو زده است شک ندارم که پس از خلق تو یک لحظه خدا ناگهان از ته دل بانگ اَنا الهو زده است آسمان جای دو خورشید و دو مهتاب نداشت و خدا دست...
همین حد قانع ام گاهی،سلامی حال و احوالی برایم عاشقی یعنی،،بدانم خوب و خوشحالی دو گیسوی پریشانت قشون شاه قاجاری و من مشروطه خواهی با تفنگ برنوی خالی ببخش ای همسفر اما من از پرواز می ترسم تمام عمر خود گفتم امان از درد بی بالی همیشه یک غزل جان...
چشم های بی کرانت شاخه ای از رود نیل می زنم دل را به دریای نگاهت بی دلیل باغ همسایه همیشه میوه اش شیرین تر است من به این ممنوعه ها همواره می بندم دخیل دست کوتاهم نبین، با سنگ می چینم تو را من که حافظ نیستم خرما بماند...
غم مخور ای دل زمان مهربانی می رسد کار غم پرونده ی اش تا بایگانی می رسد گر نشد تقدیر ما آن ماه گیلانی چه غم یک غزال وحشی مازندرانی می رسد قدر گوهر گوهری داند نه یک آهن پرست دل اگر پر غصه شد آرام جانی می رسد صدهزاران...
کسی جز من نمی داند قرارِ رفته یعنی چه ز بغض آسمان جویید که سارِ رفته یعنی چه زمین تشنه به خون من، کجا می دانداین کرکس برای عزت شیران شکار رفته یعنی چه شبیه صاحب مصرم که چوپانی مرا پس زد زلیخا خوب می داند وقارِ رفته یعنی چه...
عشق در قلب غزل پهنه ی بی ساحل بود در حقیقت نه چنین بلکه تمامش گِل بود همه از عشق نوشتند و گرفتار شدند غیر دیوانه که در روی زمین عاقل بود ماند در کار خدا روح من اینجا که چرا نیمه ی گم شده ام بود ولی کامل بود...
آسمان دیباچه ای از رنگ چشم روشنت عندلیبان تا ابد شیدای بزم گلشنت آنقدر بی روسری موی سیاهت دیدنی ست تا رضا خان زنده شد آمد برای دیدنت جزر دریای خزر از صورت ماه شماست عشو های فومنی مشق بهارانِ تنت یک نفر مثل شما خیام را می خواره کرد...
گرچه یوسف به مثل صورت زیبا دارد او عزیز است که در خانه زلیخا دارد نرود برکه ی دل مرده بجز بر دل خاک رود آنست که اندیشه ی دریا دارد وارث روح خداییم جنون پیشه کنید که به عاقل ندهند آنچه مسیحا دارد نرسد دست سکندر به تن آب...
این همه نقش سرابی که بیابان دارد یاد لیلی ست که در خاطر صحرا مانده
نوشتی حاصل فصل سیاهی بوده چیزی نیست نوشتی غم همیشه گاهگاهی بوده چیزی نیست نوشتم سیل اشکم می برد بنیاد ظالم را نوشتی آینه مهمان آهی بوده چیزی نیست نوشتم قلب من را نشکنی جای خداوند است نوشتی کافری و خانقاهی بوده چیزی نیست نوشتم شیشه ی عمر من است...
دنیا برای عاشقان خون جگر دارد...ندارد؟ جنگل همیشه در دلش چوب تبر دارد ندارد؟؟ شاید که در بین تمام این قفس زادانِ دنیا بچه قناری در پرش شوق سفر دارد ندارد.... در آینه مردی شبیه من نمی داند، که اینبار از خاطرات تلخ خود قصد گذر دارد؟ ندارد... مردی که...
مست رویت بودم از اغواگری ها بیشتر می برند عقل از سرم مو فرفری ها بیشتر خوش بحال دکمه های اول پیراهنت من حسودی می کنم بر روسری ها بیشتر بی حذر رد می شدم از کوچه ات سربشکنم آی می چسبد به گوشم افسری ها بیشتر باز درگیرند با...
در شهر خرامیدی و هر پیر که دیدت می گفت که بیهوده گذشته ست جوانی
دلتنگ خودم هستم واز من خبری نیست مفقودُ اثر گشتم و از من اثری نیست یک سایه مرا از تن ظلمت به خودش خواند می گفت که بیهوده جهان را ثمری نیست خشکیده درختم که دل از خاک بریدم درگیر رهایی شدم اما تبری نیست بر شاخه رهاییم و اسیریم...
مادرت فهمید اگر بوسیدمت فورا بگو: در احادیث آمده همسایه را اکرام کن...
غلط بوده قیاس خنده اش با پسته ی خندان و یا تشبیه موهایش به شب های بلوچستان غلط کردم بدون درک از مستی غزل گفتم و خیلی سرسری گفتم لبش انگور کردستان چنان لب سوز و لب دوز و چنان خوش طعم و خوش رنگ است لبانش طعنه ها می...
چیدن سیب و کمی عصیان فدای چشم تو پوچی این قرن بی عرفان فدای چشم تو . رنگ کاشی های مسجد شاه دارد چشم هات از خمینی شهر تا تهران فدای چشم تو . برنوی مشروطه خواهی مرد لر می خواهد و هر فلانی زاده ی بَهمان فدای چشم تو...
آمدم تعبیر کردم خواب لب های تو را من بجای ابن سیرین ،ابن شیرین می شوم
سخن از مهر و دل و عشق وفادار نگو نیمه ی سیب مرا روز ازل گاز زدند
ای شکوه صخره ها بر موج نو پایم نخند ماهی تنگم ولی بر حجم دریایم نخند آخرین افسانه ی تمثیل خرما بر نخیل دست لرزانم ببین بر قد و بالایم نخند من گمان کردم که دستم تا ثریا می رسد ماه من بر خیزش فتح ثریایم نخند پیش چشم ناکسان...
شبیه صاحب مصرم که چوپانی مرا پس زد زلیخا خوب می داند وقارِ رفته یعنی چه
