متن ارس آرامی

شاید یک روز مادر بیدارمان کند
دست بکشد روی صورت از اشک خیس مان،
لیوانی آب به دستمان بدهد،

و با لبخند بگوید: خواب بد دیده ای...

ارس آرامی

هرچه به خواب هایم می گویم تو دگر نیستی

ولی باز تو را می بینند...!!

ارس آرامی

خواستم تا بزنم مثالی از زیبایی

دیدم اغراق شوَد، غیرتو توصیف کنم!

ارس آرامی

دوری سنگدلش کاش همین الساعه

قبل و اکنون مرا قاتل فردا می کرد

ارس آرامی

سال ها پیش سپردم به خدا دستت را

آنچه غم خورد دلم، عمر خطابش کردم!

ارس آرامی

نمی خواهم از تو بنویسم،

ولی باز اسب سرکش خیال
شیهه کُنان از اصطبل افکارم بیرون می زند!
یادت را زین می کند
و با خورجینی پُر از واژه های لال
بر این سکوت کِشدار و خیال چروکیده ام می تازد،

و یالش قلم را بر اریکه دستانم می سپارد...

چه حس قشنگیه بفهمی یک آدم خودخواه

تو را از خودش هم بیشتر می خواهد!!

ارس آرامی

در کویر برهوت ذهن من هیچ واژه ای یافت نشد
تنها چند برگ کاغذ از سکوتم برایت پُر کردم!

تو بگو فعل \ماندن\ را برایت چگونه صرف کنم؟!

ارس آرامی

همچو آن کودک سرتق که زده زنگی را

عشق را بر دلم انداخت و خود بگریخت

ارس آرامی

جادوی شرقی چشمان تو
صبح شاعرانه و مضراب بلورین باران بر خشت خیس خیال من است

و مژده رسیدن فواره انتظار را به خورشید بشارت می دهد...
ارس آرامی

از دل برود هر آنکه از دیده برفت

ای بسوزد ریشه ضرب المثل های دروغ!

ارس آرامی

چه حس قشنگیه
بفهمی یه آدم خودخواه
تورو از خودشم بیشتر می خواد!

ارس آرامی

چشم هایت را ببند امشب می خواهم

در نداشتن هایم کمی تورا زمزمه کنم

ارس آرامی

می شوَد برای من داشته شوَی

منی که نداشتنت را بلد نیستم!

ارس آرامی

این لبخند بدون تو چکار دارد
روی لب من؟!

ارس آرامی

تیر و مرداد مکن من به یقین می دانم

باز پاییز به مهر آید و من تنهایم

ارس آرامی

مرا نفس، همان نفس
که از درون تو می کشم

ارس آرامی

ﺗﻮ ﺟﺎ ﺯدی، ﻣﻦ ﺟﺎ ﺧﻮﺭﺩﻡ، ﺍﻭ ﺟﺎ ﮔﺮﻓﺖ!

و ﻫﻤﻴﻦ یک جا به جایی
ﺟﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ... ارس آرامی

روی خاکیم و کسی نیست دوای دل ما

وای از آن دم که دگر خاک شود منزل ما،،

ارس آرامی

ماه من پرده از آن چهره زیبا بردار

تافلک لاف نیاید که چه ماهی دارد،،

ارس آرامی

نترسم که با دیگری خو کنی

تو با من چه کردی؟ که با او کنی،،

ارس آرامی

شب بود و شمع بود و من بودم و غم
شب رفت و شمع سوخت و من ماندم و غم

چون شمع نشستم که بسوزم سر راهت
چون اشک چکیدم که ببینم رخ ماهت،،

ارس آرامی

تو شُل کن روسرى را مو بیفشان فتنه برپا کن

جواب مجتهدها، عالمان، فرزانگان با من

ارس آرامی

فکر دهان تنگ توام داشت در میان

تا صبح بی پیاله مِی ناب می زدم

ارس آرامی