متن اشعار حسن سهرابی

اِنگار که دلبری به سوی ما می آید

اینگونه غریب و بی صدا می آید



امروز در این وادی پُرحادثه ام

اینگونه عجیب بوی جفا می آید

نخواهیم گذشت

حسن سهرابی



از ساقی این سَرا نخواهیم گذشت

از بازی حیله ها نخواهیم گذشت


از هر چه که بگذریم تا آخر عمر

از بانی این بلا نخواهیم گذشت

خیانت
حسن سهرابی




از آن روز که من خیانتت را دیدم

بی تو من به این جهان خندیدم


گر چه خشکید دلم از هوس و حیله تو

همچو آن اَبر بهار از آسمان باریدم

اسیر
حسن سهرابی



با آنهمه عشق اَسیرم کردی

از بازی زندگی تو سیرم کردی


با آنهمه دلدادگی و شیدایی

در دور جوانی ام تو پیرم کردی

قطره آب



قطره آبی کوچک و بی ارزشم در آسمانها من

ولی

در زمینم،

قطره آبی ناگهان سیلی خروشان می شود

خواب انقلاب



من به چشمانِ بیقرارِ مهتاب می نگرم

من به زمان انفجارِ این خواب می نگرم


در آغوشِ بیقرارِ این طناب دار

من به زمانِ خواب انقلاب می نگرم

الهام نادر

آن الهام نادری که چنان وحی به من شد زِ

پسِ سبزه چشمان چو ماهت.

به زمانی که به بیعت نشستم، و به زحمت گذشتم

من از آن بودن بی تو.

به خدا کشت مرا:

غم آن بوسه که پاییز نچیدم زلبت،

و چه دل تنگ شده است....

حلقه



در میان حلقه های بیشمار زندگی،

حلقه ای از زلف یار

مهربانم آرزوست.

ریاکار



آن یار که می گفت که دیوانه ما بود

مجنون و گرفتار و در بند جفا بود


بیهوده ببستم دلم را به وفایش

ابلیسه ریاکار و فرزند خطا بود

@sohrabipoem سهرابی

به چشمانت خواهم آموخت،که....
زندگی پیمایشی است آرام و فرسایشی
است مداوم تا. مرگ

@sohrabipoem

مانده ام در حسرتِ چشمانِ مهتاب گونه ات..


در شبی که ظلمتش دُزدیده چشمان مرا

بوی عرفان

زندگی با تو برایم بوی عرفان و

شقایق می دهد


بی تو امّا:


بوی عرفان و شقایق حس قبرستان دهد



حسن سهرابی

محرمی است و عاشورایی بر پاست

در روزگاری که نبودنت

نه شمشیر می خواهد و نه شمر و یزید.

حسن سهرابی

سُخنها رَدِپای وَهلِ مرگ است

که دائم با دلِ من در نبرد است


دلی خسته چُنین پیغام سَر داد

که مَرگ با جانِ من در جنگِ سرد است

((زیبای نا پیدای من))


ما ترک جان چو کردیم

در این دیار یاران


از این همه هیاهو

جز رنج دل ندیدیم

@sohrabipoem

چشمانِ فلک

چشمانِ فَلَک کور شود


گَر نتواند،


این عشقِ میانِ

من و آن یار ببیند

@sohrabipoem

چه کنم

چه کنم تو را که دیوانه ای

ز بهر می عاشق میخانه ای


دل زتو من هیچ نَبُرَم ای رفیق

گر چه تو خود رفیق هر خانه ای