متن اشعار پویا شارقی بروجنی

چو او گشت با من، من شدم
که او صد و من یک شدم
به ده ده چو پیچید زلفش به هم
منش طره ای یکه و تک شدم
بگفتش به نامی بلندت بخوان
به همنام لطفِ کامل شدم
همه از تشعشع بخوانم ز تو
طواف را نه که مارپیچ...

صبح است یک غزل بارکنم دودکنیم؟
یا به هم نوشیِ مِی،صبح،دل‌انگیزکنیم؟

باز ای دختر رَزخوش بنشین، این دل زار
خلف وعده،محال،عشق به آغوش کنیم؟

دو سه کامی بگیریم،اشتراک،از سیگار
مست ومخمور نشینم وسخن باز کنیم؟

یابه بازی لبان،گرم ببوسم دولبان
کافری پیشه کنیم عشق،نمازی ببریم؟

توکمندسرزلف بازکنی، تاکه موج‌اش ببردجبر...

درونم کسی را میبینم که من است و نیست
در ماورای من نشسته فخر میفروشد و نیست
گاهنامه ایست مصور ،عاقل انگاره ،،جاهل ضمیر
بامن میگفت هربارسم خرت بود که غبارش هم نیست
وقت صدا زدن نگاهش به من است
و تکانی به سرش که هیچ ماوایم نیست
بامن است...

گر چه ات حسن زیاد است ولی پیش نظر
از وفا دور ترینی تو به دل قرص قمر
اولین کار بری دل که قراری ببری
چون که بردی دگر ناز بری تاب کمر

قصه را خوابم برد
سر بیست سالگی نبض حیات
خوابم برد
و به کابوسی سخت
در چهل بیدارم شد
وهمه امیدم
برگشتیست به ناممکن خواب
دربست به همان خوابیدن
نخواب
حتی توبه یک پلک زدن
پسرم در تب وهن

ریاضی دان شده است
شیشه نوشابه
ظرف کسری بگیرد مخرج
برهمان گونه که نادر گرفتش هندو