متن الفبا

تا رسیدیم به الفبای دان و آشیان
نوک زدند به مغزمان
و گفتند: کوچ؛ تکرار کنید: کوچ!!
«آرمان پرناک»

از آسمان
ح
ر
ف
می بارد
و کودکانِ الفبا
در معصومیّتی بلیغ
آدم حرفی را می حرفند...
راستی!
ما کِی انقدر شعر شدیم !؟
«آرمان پرناک»

شعرهایم قندیل بسته اند
سوز فراقت به جانم رخنه کرده
خودم را در محاصره ی
واژه هایی بی احساس می بینم
که الفبای بی تو ماندن را
در گوشم نجوا می کنند
بیا و با نور نگاهت
آسمان قلبم را بهاری کن
که لب هایم برای سرودن
لبریز از شعرند...

ای نگاهت نخی از مخمل و از ابریشم
چند وقتی است که تنها به تو می اندیشم
به تو آری،به تو یعنی به همان منظور دور
به همان سبز صمیمی به همان باغ بلور
به همان زل زدن از فاصله ی دور به هم
یعنی آن شیوه فهماندن منظور به...

خط
چشم
کشیده
شده ات
تمرین
الفبا
میکند
با
من...

الف

ب


فضل الفبای وفا

ابوالفضل