دل‌نوشته‌های پاییزی

دو فنجان حرف داشتم
در تلاطم سکوت
از دهان افتاد
حالا، در بستر کافه‌ی انتظار
من مانده‌ام
و انتهای روزی که
غزل داغ نبودن
در گوش افق
زمزمه می‌شود

حال چشم‌هایم خوب نیست
از این چهارسوی جغرافیا
آنجا که شکوفه‌های اجابت
پژمرده می‌شوند
و فریاد پروانه‌ها را
تنها اجل می‌شنود
چه دردناک است
جایی که آرزوها
به اسارت می‌روند
و اشک‌های نجابت
انعکاس تمام آینه‌هاست

با این‌که پاهایت
بوی ماندن می‌دهند
گاهی بی‌هیچ‌ بدرقه‌ای
باید رفت
وقتی سکوت
جای قدم‌هایت
نفس می‌کشد
و سلام‌ها
در حرمت لحظه‌ها
کمرنگ می‌شوند

دلتنگی‌هایم را تا می‌کنم
هنوز چمدان احساس
با تکه‌های خاطرات
نفس می‌کشد
هر بار که نبودن تو
لباس خاطره می‌پوشد
بغض در چین آستین‌ها می‌نشیند
و دست‌ها
دکمه‌های پیراهنت را
می‌بوسند

در انتظار نسیم‌ قدم‌هایت
چشم‌ها نشسته
در انحصار جاده
و لحظه‌ها ورق می‌زنند
حسرت هوای حضور‌ت را
بر قامت نگاهی
که سایه‌های سکوت
بر سر ثانیه‌ها
آوار می‌شوند

کوچه‌ها آه می‌کشند
چشم‌ها از هجوم
سایه‌های خاطرات
به آخر دنیا می‌رسند
نبودنت هر گوشه پیداست
پاهایم، تمام خیابان‌ها را
بوسیده‌اند

در انتظار آمدنت
لحظه‌هایم را کشتم
حالا مرا
به قصاص محکوم کرده‌اند
بی‌آن‌که بدانند
من در تمام نبودنت
هر لحظه
جان می‌دادم

سایه‌به‌سایه‌ی خیالت
سکوت تنهایی‌ام را
قدم می‌زنم
چه دردناک است
غربت کوچه‌ها را حس‌کردن
هنگامی‌که یادت
در ذهن تمام بن‌بست‌ها
تداعی می‌شود

چشم‌هایت
شکنجه‌ام می‌کنند
از وقتی آن‌ها را
به دیگری بخشیدی
شلاق نگاهت
نه تنها تنم
که تمام زندگی‌ام را
کبود کرده است

شادی جاودانه‌ای دارم
به وسعت اقیانوس
وقتی‌که صبح‌هایم
کنار ساحل چشم‌هایت
بخیر می‌شود

دست‌هایت‌ را
به وسعت‌ یک خاطره
به من بسپار
می‌خواهم
دوستت دارم‌هایم‌ را
تا بیست
بشمارم

به گرمای بی‌ریای شانه‌هایت قسم
هیچ جایی در این جهان
شبیه تو، خانه نمی‌شود
بیا دست‌های زمان را
به آغوش شب بسپاریم
تا سکوت میان‌مان
حرف بزند
پیش از آن‌که صبح
با واقعیت بی‌رحمش
میان ما فاصله بیندازد

در امتداد خیابانی
که نامش را از دست داده
چکمه‌ها ، ردپای دیروز را
بی‌صدا می‌بلعند
پنجره‌ها
خواب کودکی را قاب می‌گیرند
که در دل آوار
به‌سوی چراغی خاموش می‌دود
دیوارها
هنوز بوی مادری را دارند
که آخرین لالایی‌اش
در گوش باد می‌پیچد
و آن‌سو
در انتهای کوچه‌ای سوخته
پرستویی...

تصویر سراب تو
چقدر زیباست
وقتی میان
این همه نبودن های دلگیر
پیوسته مقابل چشم هایم
می نشینی
تا شعرهای سرشار از بوسه ام را
کنار لب هایت
ردیف کنم

این روزها
جای نبودنت تیر می کشد
و بغض کهنه ای گلویم را می فشارد
بیا در این وانفسای زندگی
کمی از دوستت دارم هایت را
برای من کنار بگذار
که من‌ برای شنیدن واژه های احساس
محتاج لب های توام

نداشتنت را
به پای قسمت می گذارم
تنها رقیبی که
فرصت بیان احساساتم را
از من گرفت
تا برای همیشه
عشق پنهانی من باشی

فراوان دوستت دارم
اما عشق بی حد و مرز تو
آنقدر زیباست
که دوست داشتنت کافی نیست
دوست داشتن تو
جان می خواهد
بیا بمان که می خواهم
مشتاقانه برایت بمیرم

در غربت هر غروب
در انتظار رسیدن شب می مانم
تا شوق فردا
در گلویم بغض شود !
بدان امید
که در سپیده ای روشن
همچون نفس هایم
برایم تکرار شوی

در حصار تمام دلتنگی ها
تو را با تمام وجود
نفس می کشم
ای کاش به ضربانی که
هر لحظه به عشق تو می تپید
ایمان می آوردی
و دوستت دارم های مرا
بر تنت می کردی
که تنها به آغوش
تو می آید

دوباره در خاطره ای دور
زخم هایم جوانه می زنند
ریه ها پر می شود
از هجوم هوای کوچه ی احساس
آنجا که در ازدحام رقصیدن باد
باران نگاهم
بر تن لحظه ها موج می زد
و لب ها در عطش گلبرگ های یاس
حدیث تشنگی را
در گوش ابرها...

رفتنت
آغاز ویران شدن قلبی بود
که همیشه از هراس نبودنت می لرزید
بیا و فاصله را بردار
که من هرگز
لحظه های بی تو بودن را
نخواهم بخشید

شب هایم بخیر نمی شود
باید که باشد
و در تمام لحظه هایم تکرار شود
مرا از عطر نفس هایش سیراب کند
و با فانوس چشم هایش
ویرانه ی تاریک قلبم را روشن سازد
شب های بی کسی ام
هرگز بخیر نمی شوند
مگر اینکه به جای تیک تاک ساعت...

برخیز جانم
صبح دیدار است
آفتاب دارد به ما می خندد
نسیم صبحگاهی
رقص کنان از دم گیسویت
عطر عشق را به مشامم می رساند
برخیز و با لبخندت
دنیایم را به هم بریز
تا من خودم را
در آینه ی چشم هایت ببینم
و دلبرانه ترین واژه هایم را...

در هنگامه ی هر غروب
صحنه ی غم انگیز
کابوس تکراری نداشتنت
به استقبال چشم هایم می آید
تا که در تاریکی مطلق
بر لب پرتگاه شب بنشینم و
سقوط آرزوهایم را
نظاره کنم