متن امید گمشده

جا ماندم.
می‌خواستم پرنده باشم و پرواز کنم،
حال اکنون درختم،
با عمیق ترین ریشه‌هایم؛
جا ماندم.

دلم پرنده‌ای است.
با بال‌های شکسته....
در قفسِ روز های تکراری....
آواز می‌خواند...
برای خورشیدی که غروب کرده.
برای،ماهی که نیست .
برای ستاره‌ای که خاموش شده.
برای باران که نمی بارد.
و برای نسیم....
برای قاصدک.
قرار بود
پیغامِ بازگشت بیاورد.
ومن
همچنان چشم در راهم 😔

شبیه بغضِ دریا
که بر شانه‌ی موج می‌افتد
می‌شکند
و دست‌هایش هرگز به ساحل نمی‌رسند

بارانِ آبی اشک
بر ماسه‌زارِ خواب می‌بارد
موج‌ها در آینه‌ی خود
پیراهنِ مرا می‌درند
و صخره‌ها
نامم را در تاریکی می‌نوشند

نه به مقصد رسیده‌ام
نه به تو
نه به فانوسِ گمشده‌ای در دلِ طوفان...