بیو احساسی

روشن دیده ی دل
به ماه رویت
از دل نرود
هر که ببیند مه رویت



فیروزه سمیعی

وقتی تو را دیدم
از چشمانم دو ستاره
و از سینه ام
گنجشکی پر کشید و رفت
حال بى تو
باز است در قفس
با این همه نمى پرد
پرنده ی خیال تو


فیروزه سمیعی

از چشمانت بپرس
چند بهار
پرستو
در پستوی نگاهم
لانه کرد و
به هوای آسمان ابری تو پرواز

سیب سرخ
چرا به لبانم
رشک می ورزد
و
رنگ های نارنجی و زرد, شرابی
چرا این قدر به من می آیند

آری
زمستان با من شکل
بهشت بود
که خدا
از...

هرگز محبت و گدایی نکن

دریا خواب بود و ساحل
غروب می خواند

روز شد و غروب برد ساحل را


فیروزه سمیعی

هنوز می تپد
بر تن سپید کاغذ
قلب سیاه کربنی...🖤

زندگی یک فرمول ساده است:

من ➕⁦♥️⁩
تو ➕ ⁦♥️⁩
ما ➕ ⁦♥️⁩

دنیای ⁦♥️⁩

❣️⁩ که بود آنکه مرا بنام می خواند
کجاست مجنون گل عذار من⁦ ❣️⁩


فیروزه سمیعی

...و
اینگونه عاشق شدم
تو را ندیدم و لیلی شدم


فیروزه سمیعی

تو عطر سیب سبزی
رو گونه های پاییز
خدا تو رو به من داد
کجا تو می گریزی


فیروزه سمیعی

یاس نام تو را داشت

یأس نام مرا

بوی خوش آغوشت

نابود کند غم را


فیروز سمیعی

جای پایت پر از ستاره است

هنوز در شب قدم میزنی...؟!

کاش چرخ روزگار به حال ما خوش بود
در این زمانه بی رحم .....

کاش دلها زبان داشتند دراین زمانه بی رحم ........

سخت است دراین روزگار مهربانی پیدا شود کاش میشد مهربانی ها زیاد بود......



جواد کاظمی نیک

وقتی اتاق کوچک من خالی از توست
دیگر در و دیوار، تزئینی ندارد
رضا حدادیان

لب پنجره ی باد
گلدانی هستم شکسته
امّاهستم.
رضاحدادیان
۱۴۰۲/۲/۲۶

بیرون می زنم  از اندام خاک 
و تونل شب را پس میزنم
اگر چه، آفتاب دیروز نمیشوم
مریم گمار
۱۴۰۲/۲/۲۸

عاشق کسی باش که بند پول وقیافت نباشه ........
عاشق خودت باشه ......
جوادکاظمی نیک

بهار دست تکان داد ودور شد از من
هوا ،هوای زمستان شده ست بعداز تو
رضا حدادیان

سرم برود اما حرفم سرجاشه ........
جواد کاظمی نیک

باید برگردم
به لهجه ی پست مدرن شکفتن!
تا فاصله را بردارم از چشمه های روان
و بچکم بر گلوی مشبکِ زمین
که زیبایی اش را از تو می گیرد
 مریم گمار

تاب می خورم بر سکوت اندیشه
که از عصیان سطرها
بر لایه ها ی پاییز زرد می شود
 
ای اشتیاق پریدن، در ژرف ترین گذر گاه.
برم گردان!
به بند ناف بریده
به تعادل آفتاب
به لبخندی تازه
مریم گمار

جا مانده است در دلِ من ردّ پای تو
این است ماجرای من وماجرای تو

باید بَدَل  شوم به قناری دراین جهان
وقتی پُراست حنجره ام از صدای تو

یاشاخه شاخه جنگلِ آتش شوم ویا
آشفته مثل دود شوم در فضای تو

ای آنکه  چادر از سرت افتاد بی هوا!...