شعرزیبا

نام اثر: من تو را بیشتر از تو دوست دارم

به قلبم زخم بزن اصلا
زخم زدن تو را  دوست دارم
آتش بنداز بر ساقه ام
در آتش تو
سوختن را هم دوست دارم
دریا شو مرا در خودت غرق کن
غرق شدن در نگاهت را  دوست دارم
باران شو...

اَبر آهِ من شبیه پرده روی پنجره 
نقش بسته تا نریزد آبروی پنجره
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۷/۷

همچو بارانی که در پاییز،باریدش به مهر

چشم مان بارانی و بارانمان آبانی است

حسن سهرابی

نام غزل: درد بی درمان
آن که رفته، رفته هرگز او نمی آید سرا
او که رفته با کسی همدم شده، شد غصه ما

بی وفایی در زمانه بد خدایی می کند
باوفاها  هم شدن در این زمانه بی وفا

درد من از آشنا شد همدم من وای من
زخم...

درد هم باشی دوستت دارم
دوست داشته شدن بلدی؟
عشق هم باشی عاشقتم
عشق شدن بلدی؟
گر ویران شوی می سازم تو را
ساخته شدن بلدی؟
چشم وا کنی می نازم به تو
بلند شدن از خواب را بلدی؟
بلدی دستانت را باز کنی؟
این همه مهر را از من...

سیلاب خروشان، به صباحی ، دِه ما برد

قاضی

آمد و حکم به بد مستی و بی عفتیِ باران داد
..........................
حسن سهرابی

با پای دل دور جهان را گشتم، امّا
چیزی به جز یک مُشت غم، پیدا نکردم
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۱۲/۱۰

آتش گرفتم بی تو و پروا نکردم
پروانگی کردم ولی پَر وا نکردم
رضاحدادیان ۱۴۰۲/۱۲/۱۰

هوش از سر من می بَرَد اسب سپید شعر
وقتی که می افتد به دست بادها، یالش
رضاحدادیان

چقدر ردّ عبور تبر هویدا شد
وَ شاخه شاخه صدای شکستن دل من
رضاحدادیان۱۴۰۲/۱۱/۱۰

ساحل بی تاب آرامش،شود حیران،

ز طوفانی که چشمانت کند ویران ،

غم شبهای بی پایان.

ولی دانم !

شراب سرخ لبهایت ،

کند سامان ، همه موجهای سرگردان،در این دریای پر طوفان.

نفس می گیرد از تقدیر،از این تقدیر بی تدبیر

هجوم ساحل زیبا،به دست ساحر شیدا
.........................
حسن...

ای شاخه آویخته از نور !
گوش کن!
گذشته ساعت
از تکرارِ تاریکی
مریم گمار
۱۴۰۲/۱۱/۳

بر می خیزم از درزِ تاریکِ  دیوار
از چین های نامنظّم پرده  
وصدا میزنم پنجره را
تا بیرون بدوَد خورشید
تکّه تکّه
از چشمت
که ایستاده اند آینه ها
به تحسینت.
مریم گمار

در نهایت زمستان
لبریزم از آفتاب
باتو


رضاحدادیان

روشنی کجاست
روییده در تنهایی من؟
قرار بود
تاریک بمانم.
رضاحدادیان

حالا اگر بیفتد
ستاره بر زمین و
واژه بر سیاهی
و بپَرد
هوش از سرِ طبیعت
باز بر پوستم جوانه می زنی
باز در رگ هایم  می درخشی
مریم گمار ۱۴۰۲/۱۰/۱۴

حَبس اَبد دنیا برای من بُریده ست
زیرا به چشم عقل، جرم عشق کم نیست
رضاحدادیان

از عشق مى نویسم باذوق شاعرانه
با شور یک غزل یا غوغای یک ترانه

از بغضهاى تلخ و از اشکهاى خاموش
از کوچه هاى باران در خلوت شبانه

یا از تبى که امشب بر جان من نشسته
با آتشى که هر دم از دل کشد زبانه

در باغ خاطراتم فصل...

از هم جدا نمی شد اگر دستهای ما
پایان داستان من و تو  قشنگ بود.
رضاحدادیان

اقرار می کنم که فراز و فرودِ من
چیزی شبیه بازی الّاکلنگ بود
رضاحدادیان

یک دم کسی به حرفِ دلِ من نکرد گوش
تنها زبان ِ مردمِ دنیا، تفنگ بود
رضاحدادیان

هرگزنداشت هیچ خریدار،سعیِ من
پاداش بی ریایی آیینه،سنگ بود
رضاحدادیان

این زندگی حکایت شهر فرنگ بود
باید قبول کرد، که نیرنگِ رنگ بود
رضا حدادیان

بی تکیه گاهِ شعرِ تو، دنیا ستون نداشت
غرقِ سکوت بود جهان ،چند و چون نداشت

آیینه بود وصبحِ بهاری پریده رنگ
رگ های کوچه باغِ گل سرخ ،خون نداشت

از چشم های اَبر، فقط زخم می چکید
پشتِ سر مسافر، باران شگون نداشت

فرهاد بود و تیشه ی زنگار...