متن تک بیت

مرا ز هجر مترسان، گذشت آن زمان
که سخت تر از مرگ فراق و هجران بود

ما از تو جداییم به صورت، نه به معنی
چون فاصله بیت بود فاصله ما

چون گره بگشایی از مو، شام گردد صبح ها
پرده چون بگشایی از رو، صبح گردد شام ها

کدام دیده بد در کمین این باغ است
که بی نسیم، گل از شاخسار می ریزد

تار و پود عالم امکان به هم پیوسته است
عالمی را شاد کرد آنکس که یک دل شاد کرد

بس که بد می گذرد زندگی اهل جهان
مردم از عمر چو سالی گذرد عید کنند

یاد تو حس قشنگی ست که در دل دارم
تو چه باشی چه نباشی نگهش می دارم. ♥️

کاسه شعر ِمن از دست تو افتادو شکست …!
عاشقان ، فرصتِ خوبیست ، غزل جمع کنید

زنده ام،هرچه زدی تیغه به شریان نرسید
خیز بردار ببینم خطری هم داری؟

غم مخور، معشوق اگر امروز و فردا میکند
شیر دوراندیش با آهو مدارا میکند

شیر را شرمنده ی چشمان آهوها مخواه

یا نهان کن خویشتن را یا مرا زنجیر کن

رفتنی می رود و مرده فراموش شود
زنده آنست که در خاطره ها می ماند

این همسفران،پشت به مقصود،روانند
شاید که بمانم،قدمی پیش تر افتم!

سیر گلشن کردی و گل،غنچه شد بار دگر
بس که از شرم جمالت،دست پیش رو گرفت

ما ز آغاز و ز انجام جهان ، بی خبریم
اول و آخر این کهنه کتاب،افتاده است

باشد نشان پختگی،افتادگی،کلیم
آن میوه نارسست که بر دار مانده است

باطنش،همچو پشت آینه بود
ظاهر هر که صافتر دیدم

بعد عمری که به خواب منِ بیدل آمد
گریه آبی به رخم ریخت که بیدار شدم

تا ز دل آهی کشیدم ،جمله دلها در گرفت
باد بود،از آتش یک خانه ،چندین خانه سوخت

روشندلان،فریفته ی رنگ و بو ،نیند
آئینه،دل به هیچ جمالی نبسته است

یلداى آدم ها همیشه اول دى نیست
هرکس شبى بى یار بنشیند شبش یلداست

مجنون به ریگ بادیه غم های خود شمرد

یاد زمانه ای که غم دل حساب داشت

آرزو در طبع پیران از جوانان است بیش
در خزان هر برگ چندین رنگ پیدا می کند

دامی است که باید بکشاند به گناهم
سیبی که تو انداخته باشی سرِ راهم