لبخندش؛ پُر از غم بود؛ حتا روی سِن تئاتر،،، [دلقک پیر]! لیلا طیبی (رها)
کاش ادما حق اینو داشتن که خودشون انتخاب کنن که چطوری بمیرن اون موقع من انتخاب میکردم که توی یه صبح سرد زمستونی هنگام برگشتن از نونوایی پام لیز بخوره و بخورم زمین چندیدن بار تلاش کنم تا از روی زمین بلند بشم ولی هر بار نتونم روی پاهام وایسم...
در گوشه خیابان ایستاده بود با همان لباس های رنگی رنگی و کمی چرکینش گویا امروز فعالیتش از همه روز ها بیشتر بود خسته به نظر میرسید همه عابران پیاده دوره اش کرده بودند و صدای قهقهه هایشان تا هفت محله پایین تر هم به گوش میرسید وسوسه شدم نزدیک...
توی شب های سرد هر پاییز دلقکی گریه می کند یکریز رفتن از خانه یادشان رفته کت و شلوار روی رخت آویز باید این بار انتخاب کند زود از بین چیزها یک چیز درد خود را چه خوب می داند که به خود مرگ می کند تجویز تاج و تختی...
من فقط و فقط یک چیز باقی می مانم؛ دلقک. این مرا در جایگاه بسیار بالاتری از هر سیاستمداری قرار می دهد.
تیشه را انداختم...از کوه برگشتم به شهر دلقکی گشتم که مشهور است شیرین کاری اش
غمگینم... همانند دلقکی که روی صحنه چشمش به عشقش افتاد که با معشوقش به او می خندیدند....!
برای عروسی داداشم رفتیم تالار بگیریم، یارو گفت رقاص و دلقک هم داریم میخوایید؟ بابام یه نگاه به من کرد گفت نه اینها رو خودمون هم داریم
