متن زانا کوردستانی

لکه ی ماه وُ،
قطره قطره ستاره-
روی پیراهنِ شب پاشید.
من اما؛
به طلوع خورشید می اندیشم
که سحرگاهان،
پیرهنِ شب بدراند!.


زانا کوردستانی

من،،،
دورترین کوچه ی دنیا را
پیمودم وُ،
تو
در جستجویم،
راه خانه ات را گم کرده بودی!
راستی؛
که گفته بود؟!
دو خط موازی هرگز به هم نمی رسند؟

کاش،،،
تنهایی نام دیگری داشت!
مثلن ایست قلبی،
--مرگ،
یا نابودی!
شاید؛
کسی،
کسی را تنها نمی گذاشت!

باران را به یغما بردند
باد های غارتگر...
...
بوته های دشت
با شاخه های ملتمس
تشنه ایستاده اند،
--به نماز باران!

می بینمت وُ؛
به لکنت می افتد - زبانم!
...
نبضِ کلافه ی من،
یورتمه اش می گیرد
و در گوشه ای از اعماق گلویم
شعرهای عاشقانه ی معاصر
گیر می افتند...
...
هرگز نفهمیدم چرا؟!

اسیر شبکده بودیم که،
ستاره ای تابناک
--در سیاهی خَلید!
و من اما،،،
لبریز از خلسه ای نوشین
--هیچ نفهمیدم
که تو
در (هجرت) از این تاریکی
قلبم را می بردی!

مادرم مُرد
اما هنوز میان باغچه جوانه می زند!
شکوفه می دهد؛
سیب می شود وُ
می گوید: بخور، نوش جان!



-زانا کوردستانی

به راه می نگرم وُ
--آه می کشم!
آخرین آرزویم،
آمدن توست.



-زانا کوردستانی

پرنده بودن
چه خوب است؛
بی گذرنامه همه جا می روی!

توی آسمان می رقصید؛
پنجره را که بستم
--ماه مُرد!

کوچه ها،
خیابان ها وُ
تمام خانه های این شهر
باردار سکوتی سنگین اند!
با زمزمه ی قدم هایت
--فارغشان کن.

تورقی جان کاه!
عکس های این آلبوم
پر شده است؛
--از تنهایی.

قسم خوردم که جلوی رفتنت را بگیرم،
سوگندم با نخستین قدمی که برای رفتن برداشتی، شکست،
پس از شکستن دلم.



شعر: تنها محمد
برگردان: زانا کوردستانی

آی هجاهای خفته در گلو
برای که!
چه وقت؟
شعر می شوید...





زانا کوردستانی

جز خیالت
چیست تسلی این دل
غربت رفته؟!




زانا کوردستانی

شاعر نمی میرد
بال می گشاید
پرنده می شود
و فراموش می کند راه زمین را



زانا کوردستانی

سنگ ها هم دل دارند!
این را
از اشک های پدرم فهمیدم،،،
پدری،
که مادرم به او سنگ دل می گفت!






زانا کوردستانی

باران ناخواسته آمد؛
و لبخند مرد کارتن خواب را
-- خواسته شست!


زانا کوردستانی

نام زیبای تو!
آواز لب های من است.



شعر: چنار علی
برگردان: زانا کوردستانی

زیباترین بهانه ی زنی تنهاست
این پرنده سردش است
در هوای آغوش گرم تو.
...
سرما و سردی این دی ماه را
هرکس به اندازه و میزانی می داند
و یادشان می رود تو هستی،
من نباشم،
همیشه دنیا سرد است
و بیشتر میل به گرمای بودنت دارم در دلم....

یکی دو ردیف که درست می کند، خراب می شود!
آن جوان در گوشه ی
چایخانه روی میز خم شده
می آورد و می برد، حتی با دومینه
در این جهان مسخره، خانه ای برایش روا دیده نمی شود.




شعر:طلعت طاهر
ترجمه: زانا کوردستانی

شەوانی زۆره
هێچ کات و وەختی
مانگ له آسمان دەر نائی
بڵام تا مانگی رووی تۆ
لە شوگارانم ئه تاوه.
◇ برگردان فارسی:
شب های بسیاری است که هیچ ماه در آسمان نمی تابد
آخر تا که ماه روی تو پیداست، ماه به خود جسارت تابش نمی دهد.

ئه من
پژەپۆ ئیشکه م
تێکشکاوم له دارم
دیتر نیمه
له ڕەت
پژاڵ به سته نه و!
◇ برگردان فارسی:
من همان شاخه ی خشک ام
شکسته ز تن درخت،
دِگرم نیست در اندیشه جوانه زدنی...

ڕۆژئەژمێر
چه ند مانگه
نه هاتنت
ئه یکیشی به په چه کم!
◇ برگردان فارسی:
تقویم ماه هاست
نیامدن ات را به رخ ام می کشد.