ای شروع خوبِ هر دفتر شما! باز من دلداده و دلبر شما! عشق شد یک وسعتِ بی حد و مرز این طرف من، آن طرف دیگر شما! با شما شعرم چه زیباتر شده! کرده ای شعر مرا محشر شما! گفته بودم! باز می گویم و باز از تمامِ هرچه زیبا،...
مثل یک شعرم که خارج می شود از وزنِ خود روزهایی دارم از ویران شدن هم، سخت تر! گاه می خندم که حالم را نپرسی، راستش نیست در دنیای ما، از من کسی بدبخت تر! شاعر: سیامک عشقعلی
مادرم؛ با زنانِ کوچه گرم صحبت بودند، یکی از آن ها گفت: یک نفر هست بگوید آیا!؟ عشق را! چیست! خنده روی لب مادر گم شد! بغض شکفت... آه کشید، گفت: بیچاره سیامک... و گریست! شاعر: سیامک عشقعلی
مشتاقِ با من بودنی! جوری که باید نیستم! یک روز می آیی ولی، آن روز... شاید نیستم! شاعر: سیامک عشقعلی
در شراب و شعر و شب، غرقِ شکفتن می شوی! عشق می افتد به سجده، تا تو یک «زن» می شود! شاعر: سیامک عشقعلی
