شعر سیاسی

هر زمان محروم از چشم عدالت می‌شوم
بین این نامردمی ها بد قضاوت می‌شوم

می‌کشد آتش به جانم غصه‌ها بی اختیار
وقتی آزرده‌‌دل از بخل جماعت می‌شوم

کارد وقتی هم‌نفس با استخوانم می‌شود
ضرب در دلبستگی ها ، بی‌نهایت می‌شوم

می‌کنم سجده به درگاه الهی با خشوع
می‌نشینم تا سحر...

قدم های معصومانه ات
نشان از سیاست توست
تحریمت میکنم
اگر کسی را بخواهی
از امواج گیسوی پریشانت پیداست
جغرافیای طویل، پر از آشوب است
من در وصال تو
از آرام می گذرم
بگذار محکم
در آغوشت بگیرم
چو ایران در آغوش آمریکا
تو هم دورم بگرد
چون قایق ایران...