شعر چیمن قره داغی

جنگ از هم می‌پاشاندشان
ما جمعشان می‌کنیم.
جنگ زخمی‌شان می‌کند
ما درمانشان می‌کنیم.
جنگ همیشگی‌ست و نفس‌گیر
جنگ بدهکار پستانک کودکان و خانه‌هاست
من هم در پی یافتن، گمشده‌هایت
زمین و زمان را جستجو می‌کنم
تا مبدلت کنم، به همان آدم پیش از جنگ...

با خانمی آشنا شدم 
که با خنده می‌گفت:
-- همسرم مأموریت رفته و تا هفته‌ای دیگر بر نمی‌گردد!
پرسیدم: ملوان است؟!
گفت: نه! خلبان!
ناخودآگاه سرم را میان دستانم گرفتم و
روی زمین خم شدم
او قاه قاه به من می‌خندید و
من ۱۶ سه ۱۹۸۸* در مغزم ویراژ می‌رفت....

غنچه و محمود
هیچگاه عضو کتابخانه‌ای نبودند
و هرگز از فلسفه و سیاست هم سر در نیاوردند
نه کتاب می‌خواندند
نه به رادیو گوش می‌دادند
و نه از عطری استفاده می‌کردند
اما آنها چون آب چشمه‌ساران
صاف و پاک و روان بودند
نگاه‌های پر مهرشان را با هم معاوضه می‌کردند...