متن احساسات دردناک

خسته از غمهای تکراریم، صبری برسان.

نامه فئودور داستایوفسکی به برادرش میخائیل

اکنون از هر آنچه دوست داشتم دل می‌کنم. دل کندن دشوار است. دوپاره کردن انسان دردناک است، دوپاره کردن قلب دردناک است. خدانگهدار، خدانگهدار. مطمئنم که دوباره می‌بینمت. تغییر نکن، دوستم داشته باش، نگذار یاد من در خاطرت سرد و خاموش شود و بدان...

اغوشت ماـבر ،בرمان زخم هایم است
سـ؋ـت בر آغوشم بگیر ،زخم هایم مے سوزـב..

چشمم،
دچارِ تارِ عنکبوتِ غم است
آفتابِ جاری!
کاری بکن!
رگی از قلبم
که رسالتش
خونرسانی به عشق بود
خیلی گرفته است!

هیچ گاه دلتنگ کودکی نمیشوم ..!!!من حتی کودکی هم نکرده ام

حجم بغض‌هایم،
فریادی‌ست:
از اشک‌های من...

آمدم با تو باشم؛
فقط با تو!
و قلبم را برایت هدیه آوردم؛
در کادویی،
از جنس‌احساس؛
به رنگ محبّت!
امّا تو...
بازتابی‌ست مرا؛
بازتابی‌ست...
به تلافی شکستن قلبم؛
بازتابی‌ست مرا...

آخرین تصویر تو غلتید و افتادش به خاک.
در همان لحظه که میرفتی و اشکم شد روان.

جیک جیک نکن!
کسی نمی‌شنود
کسی کاری ندارد از کجا و به کجا
کسی نمی‌پرسد چرا اینجا؟
جیک جیک نکن عزیز دلم!
کسی زیر بالِ یک اُفتاده را نمی‌گیرد
همه اُفتاده‌اند!!
حتی منی که ایستاده
با تو سخن می‌گویم،
خاطره‌ی یک درختم
- یک سایه -
که دیوارِ حیاطِ زندان...

تو ای مجنون جاهل روزگار!
جنون بپا نکن
لیلی بی وفاتر از همیشه ست!!!!

دیگه میخوام اسمتو تو گوشیم عوض کنم
میرم هرجا دلم بخواد هر موقع هوس کنم
میخوام بشینم با هرکسی که هست دورم
زنگ بزنی زنگ بزنی زنگ بزنی قطع کنم
من میخواستم بمونم نشد که بشه
لطف کن حال منو نپرس که بهت نمیگم
برو خوش باشی بی من...

شکسته پشت دلم زیرِبار چشمانت
قبول کن که نگاهت کمر شکن شده است!

باران باریدو دل پر بغض آسمان آرام شد ..
چشم ما بارید دل ارام نشد
باران ببار و خاموش کن این دل اتش گرفته را..

بی مروّت گشته دنیا، با تپش های دلم؛
لیک در دریای دل، «احساس» را بارانده ام

سر به این دیووانه ی بیمار هم گاهی بزن...

که به جز اغوش گرم تو، درمان نشود...

تنها زَخمی که بخیه نمیخوره زَخمِ زَبونه!

قدم زدن کناردل هم را بلد نبودیم
طناب دلمان کور گره شد
به جای باز کردن پاره اش کردیم

ازدل شوریده حالم هیچ مپرس
سخت از غوغای روزگار
حال دلم آشفته است

بچه که بودم زخمی میشد م ،درد می گرفت
مامان میگفت بزرگ میشی یادت میره

مامان بزرگ شدم ولی ارزوهای زخم های بچه گی را دارم این زخم های بزرگسالی درمان نداره،فقط درد داره

اشک
رد پای خاطرات را
کجا باید ببارد

حتی انگشتانم هم از درد زخم های قلبم به لرزه افتاد

می‌گویند: اعتیاد بلایی‌ست خانمان‌سوز!
مرگ‌آور است،
هیچ‌کس توان خلاصی از آن را نیست.
هرکس به هر طریقی مبتلا شده است،
مرده است...
یکی با مزه‌اش،
یکی با رنگش،
یکی با بویش،
من هم با تو...

تو وقتی میبینی که من افسرده ام نباید بگذری،
سکوت کنی،
یا فقط همدردی کنی!
بنا کننده ی شادیهای من باش!
مگر چقدر وقت داریم؟
یک قطره ایم که میچکیم در تن کویر و تمام میشویم.