مرا از هر دو عالم ،گوشه ی ویرانگی بهتر همین یک لقمه نان از سفره ی شاهانگی بهتر از این میخانه ها دل می کنم، بی هیچ تردیدی برای عاشقِ تنها، شرابِ خانگی بهتر نه ذرّه ذرّه پوسیدن،درون پیله ی عادت میان این گلستان بی گمان پروانگی بهتر ندارد هیچ...
شده ست خالی دریایِ پرتلاطمِ خورشید به روی ساحلِ شب،مانده است نعشِ نهنگی رضاحدادیان ۱۴۰۳/۱۰/۱۰
ذهنِ زمین، خالیست از اعجازِ پرواز لبریز کُن از آسمان ، بال و پرت را! رضاحدادیان ۱۴۰۳/۴/۱
