گویی، عزرائیل، آلبومی خیلی خیلی بزرگ پر از تصویر مردم را دارد. تا بتواند به وسیله ی آن هرگاه خواست به راحتی جان یکی را بگیرد، عکس معشوقه اش را به او نشان بدهد. از این روست که همه ی ما، پیش از جان سپردن، به نرمی چشم می بندیم...
بوسه ی آخر امانم را گرفت طاقت و تاب و توانم را گرفت آنقدر در جسم و جان من نشست همچو عزراییل جانم را گرفت...
دلم یک فرشته به نام عزراییل میخواد
گاهی اوقات دکترها تشخیص می دهند و عزرائیل درمان می کند.
عزرائیل برای خیلیا فرشته ی نجاته
سفید چون اولین برف زمستانم و سرد چون ایست زمین در دل بھمن تو اوجی من فرود... دستانم خالی خالی چون دستان فرشته ی نیکی در یلدای طولانی و تو ھمه چیز را داری مثل عزرائیل زمستان چه بدبختم من چه خوشبختی تو تو بابانوئل ، من گوزن سورتمه ی...
دندان مرگ فرو رفت دراندامت عزرائیل چه غربالی می کند
