متن فراموش شده

"آزادی"
تو، فرزند طوفان‌ها، رهرو بی‌قرار بادها...
چشمانت نقشه‌ی کهکشانی است که هیچ مرزی نمی‌شناسد
و قلبت، پرنده‌ای سرکش که آسمان را به زنجیر نمی‌کشد...

آزادی، ردپای تو بر خاک‌های فراموش‌شده
آهنگی بی‌پایان در ترانه‌ی جاده‌ها
شعله‌ای خاموش‌نشدنی در جانت که شب را می‌بلعد.

تو راز دانه‌ای هستی که باد...

خاطرت نیست...

که در خاطر من...

خاطر تو هست هنوز...

انگار کتابی قدیمی هستم در
دورترین نقطه جهان
لابه لای قفسه های چوبی
نه کسی میخواند
نه کسی میداند...

خستگی، شاید تنها کلمه ای است که میتواند حال این روز هایم را به خوبی توصیف کند. خسته از تکرارِ تکراری های پایان ناپذیر زیر فشار بی رحمانه زندگی شانه خم کرده و به سوی مقصدی بی پایان حرکت میکنم بی آنکه حتی یک نفر حالی از من بپرسد، انگار...

من هنوز خیال می کنم
که تو هر شب؛
به من فکر می کنی
قطعامن خیالباف ترین
فراموش شده ی جهانم