سیده معصومه شریفی

رفته ای باز هم از دیده ولی در دل من
جای تو هیچ نیاید، به من و این تن من

یکی بود
هنوزم هست
اما من ندارمش:)

من از او
او از من
ما از هم چیزهای زیادی داشتیم
اما خودمان را نه

کاش میشد زندگی بی او چنین رسوا نبود

و ما استخوان هایی هستیم که از خاطرات پوشیده شده اند

از من هیچ نمانده بود جز طُ

بعد از اَندی امدیم شعری بگوییم باز هم
یاد او امد به هم ریخت آخر هر بیت را

تو را دیدم و آغاز شد این قصه دوری
بیچاره دلم پیر شده است ز صبوری

یکی آن دوردست ها
پشت آن درد ها
آرام خوابیده است
به دور از تمام زخم ها
خود را به خواب سپرده است

تو را دیدم
آن سوی آرزوها
چقدر دور ایستاده ای
ای محال ترین آرزوی من

به آنجایی از زندگی رسیده ام که میگویم
زندگی را پشت سر میگذارم شاید روزهای بهتری امد

و این منم
زنی تنها
که لبخند هایش خشک شد
موهایش سپید شد
و دخترانگی هایش پوسید
در انتظار مردی که هیچوقت نیامد

حس میکنم دیگه حس نمیکنم:|

در این دیار بی کسی من به کجا سفر بَرم
که هر کجای عالمم تنهاتر از هر کس منم

هر روز مرگ را آرزو میکنیم
ما ک حتی جز رویای شادی
چیزی نمیخاستیم

روزی هم میروم
از آن رفتن ها که آمدن ندارد

و تو از میان دردهایم
به استخوان رسیده ای
به عمق جان رسیده ای
عجیب میسوزانی مرا

زنده ایم به یک دلیل
که زندگی کنیم
اما به هزار و یک دلیل زندگی نمیکنیم

تا آنجا راهی نیست،ولی نآیی نیست

سرزمینی بودم بی ساکن
که تمامم را فتح کردی❤

مرحمی نیست در این غمکده جان فرسا

شب ها میون اون همه خاطرات
اینقدر دست و پا می زنیم
تا بالاخره بغض کنیم و بخابیم

اره من خودخواه بودم
تو رو فقط واسه خودم میخاستم

خاطراتت پیله کرده اند به جانم
هر روز می شِکُفد دردی...