دنیایم، رنگ‌رنگ بود با خنده‌های بی‌دلیل با دویدن‌های بی‌جهت با آسمان‌هایی که فقط برای من آبی بودند... تا روزی که موشک‌ها آمدند و ترس، در چشم‌های عروسکم خانه کرد حالا دستم را بگیر در این ویرانه‌ی خاطره‌ها با تو می‌خواهم دوباره رنگ ببخشم به جهان از من جدا مشو ای...
همه چیز واقعی بود حتی موشک کاغذی حتی تخته سیاه که پیشانی ما بود و کلاس درس اتاقِ تانکی سوخته... ما الفبای واقعی زندگی را با خونمان یاد گرفتیم! «آرمان پرناک»
خدای بزرگ در خاورمیانه با این همه موشک در آسمان و این همه صدای انفجار با این همه پارازیت و ارتعاش با این همه صدای گریه و انتحار با این آسمان مشکوک به انهدام آیا دعاهای ما به گوش تو می‌رسد؟
چشم فرو بستیم قایم شد موشک بازی بازی جان باختیم
