هرروز دعا با دل خون دیده ی گریان هی نذر ولی نه نرسیدیم به مهران نگذار که این زائرت از عشق بمیرد دل بسته به کنج حرمت حضرت باران اعظم کلیابی بانوی کاشانی
باید آن روز آسمان یکباره باران می گرفت غنچه ی نشکفته ی باغ دلت جان می گرفت تیر بیداد ستم تا حنجر اصغر شکافت کاش کار این جهان یکباره پایان می گرفت کاش آتش شرم میکرد از خیام اهل بیت تا تب و تاب دل سجاد درمان میگرفت کاش یا...
. شهریاری که شده قطعه حصیری کفنش این حسبن است که آفاق شده سینه زنش داغ او بر جگر تشنه ی صحرا باقی ست تا سماوات و زمینند به حزن و محنش هفت گردون به لبش زمزمه و شور و نواست از تب غم زده ی داغ عقیق دهنش آی...
نوکر شدم در مجلس تو افتخاری این باشد از بابا برایم یادگاری در روضه هرشب اشک میریزم به یادت حتما هوای نوکر خود را تو داری اعظم کلیابی بانوی کاشانی
کاش علی را سوی نامردان نمیبردی حسین حرمله با تیر میخواهد که سیرابش کند باز گردانش به خیمه مادرش دلواپس است شاید امشب لحظه ی بر دامنش خوابش کند اعظم کلیابی بانوی کاشانی
پشت به پشت و صف شکن کیست حریف تن به تن
من حسینم کسی واسه یاری هست؟هنوزم غریب غریبم سینه زن ها تمام سال عاشوراست
