متن کوتاه اجتماعی

در پشت دستان بی نمک 
وهم آدمک‌ها یی ست 
جدال ناسپاسی و ستایش
جنگ سایه های غش

سبزترین روزن خیال را
نوری نمی تابد

یاد آوری ایرادات به یک آدم بیشعور ؛ مانند تکان دادن پارچه ی قرمز برای گاو مسابقه می مونه ، هر لحظه باید آماده ی حمله اش باشی...

آریا ابراهیمی

کو آن رفیق مدعیِ روزهای سخت؟
تا با غم تو عکس بگیرد به یادگار...

مثل درخت‌های تبر خورده
سربازهای لشگر سَرخورده
دیدند راهشان به خطر خورده
سر پیش هر فلک زده، خم کردند!

وقتی که چشم لال و زبان، کور و کر شود
زخم آن زمان زبان به سخن باز می‌کند...

پک می‌زند بهمن به بهمن زخم‌هایش را
مثل زمین قرن حاضر، رو به ویرانی‌ست...

دوربین دستش گرفته زندگیّ لعنتی
آمده با گریه‌هایم صحنه‌آرایی کند!

یک‌روز سمت شهر خودم کوچ می‌کنم
با دردهای کهنه و غم‌های بی‌شمار...

فرض کن در اوج خوشبختی بفهمی تیره‌بختی
عکس مردی دیگر از کیف زنت افتاده باشد...
.