متن ویرانی

«وحشت بزرگ»

کرکسی سیه‌بال، سیه‌دل،
در هوا دیده شد.
تیرگی چیره شد.
می‌چرخید به گرد آسمان،
در بلندای درختان.
بال‌هایش،
آبی زیبا را شکافت.
خورشید، نفس‌هایش را
در سینه حبس کرد.
هوا پر بود از صدای آن شوم سرشت بدخوی تیزچنگال.
گنجشک‌ها،
که باید در دل باد می‌رقصیدند،
ناگهان سایه‌ای...

اوضاع زمانه هَمِه جنگ است وَ کشتار

از روز ازل بوده چنین زشت وَ تکرار

از سنگ وَ شمشیر رسیدیم به موشک

بمب اتمی هم به میان آید و هشدار!...

ز جان این دل ویرانه آخر تو چه خواهی.

مرا عمریست با ویرانه اش دل شاد هستم.

ماندگانیم و به گور خویش زندانی‌تر از مرده
در حصار یادها، تنهاتر و ویرانی‌تر از مرده
آن که رفته، رفت و از این خاک، بار اندوه خود برداشت
ما که مانده‌ایم، در هر لحظه، بارانی‌تر از مرده
زنده‌ایم و خسته از این زیستن در خاک بی‌مرزی
گم شدیم در خویشتن،...

چیزی نمی دانید
از منی که تن ویرانم را
پشت پرده های گلدار
پنهان میکنم.

هنوز از راه، جانا، زود، آرامی نخواهی یافت
که طوفان‌زده در عصر، بی‌فرجامی نخواهی یافت
جهان هر دم تو را خواند به پیش از وهم و ویرانی
در این گرداب بی‌رحمی، سرانجامی نخواهی یافت
دلت را خواب می‌گیرد، ولی بیدار می‌ماند
که در این قرن پرآشوب، خوش‌فرجامی نخواهی یافت
بمان...

اول منطق بعد احساس
خانه ای که آجرش بر حسب احساس ساخته شده باشد ،هر لحظه درحال ویرانیست..

در رابطه هم به همین رول صورت می گیرد
بیداری بهتر از خیال بافیست
خانه خود را بر حسب رویا نسازیم …

سوگ

نکند که ما اضافات دنیاییم،
که این‌گونه خار و خفیف،
در به در،
به دنبال یک لحظه آرامشیم.

در پی تبسمی ناگهانی،
یا عصر بارانی دلپذیر،
شامگاهی دل‌نشین،
یک‌بار لذت برف‌بازی؛

چونان سگ پاسوخته،
سرگردان،
می‌دویم؛
اما دریغ از رسیدن
دریغ

چگونه است دویدن و نرسیدن؟
چگونه است حال...

من به ویران شدن...

از چشم تو عادت کردم...

دراین شهرویرانی
به جایی میروی کان خودنمیدانی
مواظب باش دل خلقی نلرزانی
کین بهترین راه هست ااگر دانی

از زلزله و عشق خبر کس ندهد
آن لحظه خبر شوی که ویران شده ای

دو جهان داریم با دغدغه های عجیب
روبرو می شوند با طوفان های عجیب

تو شیرینی زندگی را می چشی به لبانت
ومن گرفتارم در ویرانی های عجیب

در شب کوچک من دلهره ی ویرانیست....

فروغ فرخزاد

وقتی آمد
گنجشکی بود که زیرِ سرمایِ سهمگین نگاهی یخ زده بود
پناهش شدم
آنقدر که گرمایِ عشق را با جریان خون در رگهایش حس کرد
پَر گشود به بامِ دیگری
این دقیقا حس ویرانیست که از او به یادگار ماند بر تنِ احساسم

شاعر :سمیه صفرزاده

شده ام پیر همین اول جوانی ام

به خدا پیر شدم در پس ویرانی ام

گرچه عمری باعث ویرانی قلبم شدی
بوسه بارانم کن امشب تا ببخشایم تورا

دو هواییم ؛ دمی صاف و دمی بارانی
ما همانیم ، همانی که خودت می دانی

پیش بینی شدن ِ حال من و تو سخت است
دو هواییم ...ولی بیشترش طوفانی

آخرین مقصد تو شانه ی من بود ؛ نبود ؟
گریه کن هرچه دلت خواست ، ولی پنهانی

شاید...

بعد از رفتن آدم ها از زندگی ات به خودت قول می دهی همه چیز را فراموش کنی؛
گوشه ای آرام می گیری و بی سر و صدا زندگی می کنی
به تنهایی ات خو می کنی و دیگر هیچ چیزی برایت لذت بخش نیست؛ اما تنهایی ات را دوست...

من دچارم به یک ویرانی
و چه تلخ است که نمیفهمی تو
پابماهِ مرگِ خاموش
منم...!

فکر ویروسی من، هدیه به خودکارم شد
توموری از غم من، در پس افکارم شد

خواستم تا که به سال سفرم برگردم
بشوم نطفه به پشت پدرم برگردم...

تا که بازنده شوم، در ماراتون با رقبا
منم اسپرم که دلخسته ام از این رفقا!

باز سگ دو زدمو این تنم...

هیچکس تنهایی ام را حس نکرد
وسعت ویرانی ام را حس نکرد
در میان خنده های تلخ من
گریه پنهانی ام را حس نکرد

تو به اندازه ویرانی کشور من
زیبایی

شومی فال من از قهوه و فنجان پیداست
پشت این عقربه ها پیکر بی جان پیداست

جسمم آواره و روحم پی تو می گردد
فرم ویرانی من چون بم کرمان پیداست

سایه را پشت خودم میکشم اما افسوس
ضعف پاهای من از عمق خیابان پیداست

صورتت فرم کمان دارد و...

چقدر سخت می شود
یک جاهایی از زندگی
وقتی گلویت
پر از فریادهای خاک خورده است
ولی از ترس جدایی
و ویرانی سالهای عمرت
محکوم به سکوت می شوی!