متن دوربین

نزدیک
نزدیک است
چقدر نزدیک است آسمان
به لنزِ دوربینم
آنقدر که می بیند
گلبول های سیاهم را...
«آرمان پرناک»

پرسیدی
ما که در لنزِ دوربین بودیم
پس چرا ظاهر نشدیم
عزیز دلم
پاسخ ساده است
غمگین ها
جایی در جهانِ عکس ها ندارند!
«آرمان پرناک»

نزدیک
نزدیک است
چقدر نزدیک است
آسمان،
به لنزِ دوربینم
آنقدر که می بیند
گلبول های سیاهم را...
«آرمان پرناک»

من اگه کلاس های عکاسی میرم
اگه رشته ی عکاسی رو انتخاب کردم
این همه تلاش کردنا
فقط واسه اینه که تو رو حرفه ای
به تصویر بکشم..
مهارت خودمو نشون بدم
که بهترین عکس ها رو از تو بگیرم
دیدی میگن طرف خودش از عکساش بهتره ، بد عکسه...

برای من لبخندت
چشم نوازترین منظره ی دنیاست...
وقتی میگویم نگاه ت را به دوربین بده،
حالا بخند
بی وقفه بخند
تو فقط برایم بخند
من خودم از هزاران زاویه ثبتش میکنم...

همه چیز روی کاغذ بسیار ساده به نظر می رسد تا وقتی که دوربین را راه بیندازی.

بر عکس هایت خیره ماندم؛ زیرِ لب گفتم
لبخندِ شیرینت حرامِ دوربین باشد

افکار تبخیر می شود
کارگردان
میزان سِن را
با هیجان می چیند
ازکات خبری نیست
دوربین روی ما زوم شده
سناریو را کشورهمسایه ترتیب داده
ما فقط بازی می کنیم
وجشنواره درانتظار اِکران
روز شماری می کند

یک فلاسک چای و یک رودخانه که اعتماد به نفسش از دریا بیشتر است

و تنها یک دوربین ، تنها برای اینکه گرفته باشمت یک سکانس در آغوشم …
اینست تمام دغدغه های مردی که عاشق همسرش است!

دوربین دستش گرفته زندگیّ لعنتی
آمده با گریه‌هایم صحنه‌آرایی کند!

‏فکر کنم دیگه وقتشه خدا بیاد بغلمون کنه ،
بگه ؛ یه دست واسه دوربین تکون بِده...
‌
‌

باید تکثیر بشم ولی در قطعِ خیلی کوچیک، مثلا اندازه‌ی وروجکِ آقای نجار با موهای نارنجیش یا خاله ریزه وقتی با قاشق سحرآمیزش کوچولو می‌شد.
باید خودِ دومم در قطع کوچیک، بپره روی فرمون تا بتونه زاویه‌ی مورد نظر من رو ببینه، بعد اون آهنگی رو که از همه بیشتر...