پُر از مهری؛ و شهرآشوبِ گُل چِهری؛ که با بحرِ دلت، هر دم، سرودی مِهر را بهرم؛ و بهره، داده ای من را، از امواجِ تبِ دریا؛ از احساسِ سروری سرخ و پابرجا؛ از آشوبِ دلِ صد پاره ی شیدا... زهرا حکیمی بافقی (کتاب ترنّم احساس)
می نوازد احساسِ پریشانم، شهرآشوبِ عاشقی را، با تار و پودِ دل؛ تا که شاید، چنگِ آرامش زند، بر تار تارِ مویت، در بسترِ پریشانی! زهرا حکیمی بافقی (کتاب گل های سپید دشت احساس)
دل تو با غم دوری خوشه شهر آشوبه عاشق کشه اما دل تنگم ... داره تو سینه منو میکشه
