متن کوتاه چشمانم

صیدی است
در قفس
مروارید چشمانم
تا اشتیاق آمدنت

فرزانه محمدیان

چشمانم ؛
رود شده اند
در خالیِ نبودنت
آن قدر نیامدی
که جان رویاهایم را آب برد

دلم از نبودنت پر است ، آنقدر که اضافه اش از چشمانم میچکد !

تشنه ی بارانم
قصه ی ابرها را بنویس
تا بشویم
پنجره ی چشمانم را

باران میراث خانوادگی ما بود
کوچک که بودم…
از سقف خانه ی ما میچکید
بزرگ که شدم از چشمانم!!

دوستت دارم
بهایش هر چه هست
روی چشمانم

بر میگردم
با چشمانم
که تنها یادگار کودکی منند
آیا مادرم مرا باز خواهد شناخت