نازنین مرادی

کجاست آن خواب و خیال هایم؟!...

کجاست آن همه ذوق رسیدن به آینده؟!...

کجاست آن من بی پروا؟!...

این من نیستم...

کسی که در تنم زندانی کرده ام؛همان کودک نترس، با آرزوهای بزرگ و امیدی بس بی انتها نیست...

این من نیستم...

همانی که تنها دغدغه اش رویا پردازی بی...

در این غوغای بی هیاهوی دلم، که پر از تاریکی نا نوشته است؛ سوسوی نوری از شبنم های غمِ قلبم بازتاب شده است...
با تمام قدرت چنگ میزنم به چکه ای نور تا شاید از مرداب کدر وجودم بیرون کشانده شوم...
ولی مثل یک کوری ام که مقصدش را گم...

آدم ها موجودات خوبی نیستند...
گاهی چه قادر توی ذوقت می زنند...
گاهی چه واضح امیدت را می کشند.. .
گاهی چه کاشف عیب هایت را می یابند...
گاهی چه فاتح قلبت را می درند...
گاهی چه نادم خوبی می کنند...
گاهی چه عاشق ترحم می کنند...
و...
گاهی چه...