متن تباهی

‏در دیــارِ خــویش بـی‌پنـاهِ‌مـان کـردند،
‏در حسـرت لقـمه نانی، تبـاهِ‌مان کردند!

‏گـه تازیانه‌‌هـای چـرخ، گه کیـنه‌ی خلق،
‏ای مرگ بیا که بی‌‌خبر زِ خدایمان کردند!
‏

ساعت‌ها
از دیوار، فرو ریختند
با لکنت
با غبار


ذراتِ سرطانی زمان،
در ریه‌های شهر نفس‌تنگی آوردند

پل‌ها،
بی‌صدا، از هم گسستند


دیگر هیچ دستی
عرض رودخانه را نمی‌فهمد


تلاطمِ آب‌های مرده
رمه ها را رمانده


آینه‌ها
تصویرِ جویده را
بر چشم های قرمز تف کرده اند


در هندسه‌ی هرزه...

چون خانه‌ی ویران‌ شده بر رهگذرِ سیل
در طالعِ ما رفته که آباد نگردیم

افسوس که عمر خود تباهی کردیم

صد قافلهٔ گناه، راهی کردیم

در دفتر ما نماند یک نکته سفید

از بس به شب و روز سیاهی کردیم

چرخ گردون هرچه کردی ناز شصتت
سخت کردی روزگارم با شکستت

گرچه این دیوار دنیا تنگ کردی!
من گلی بر آب دادم جنگ کردی؟

از چه باران می زند بر بام دل ها
داغ گل دیدم شدم تنهای تنها

گر صدایم می زدی نایی شنیدی؟
بیش از اینها درد رسوایی...

ناپلئون بناپارت:

دنیا پر از تباهی است
نه به خاطر وجود آدم های بد ،
بلکه به خاطر سکوت آدم های خوب !

کجاست آن خواب و خیال هایم؟!...

کجاست آن همه ذوق رسیدن به آینده؟!...

کجاست آن من بی پروا؟!...

این من نیستم...

کسی که در تنم زندانی کرده ام؛همان کودک نترس، با آرزوهای بزرگ و امیدی بس بی انتها نیست...

این من نیستم...

همانی که تنها دغدغه اش رویا پردازی بی...

خاک تنهای خاک خورده ی من
خسته ای از سقوط میدونم
تو دلت هی عزا و آشوبه
خسته ای از سکوت میدونم
خاک من خاک غرق در آشوب
خاک خون آلوده ی همیشه تباه
داری میمیری از درون و فقط
چیزی از تو نمونده غیر یه آه

جنگ ها تو...

وای بر من تو همانی که امیدم بودی؟
تو همان چشم سیه دلبر افسونگر من؟
هر چه کوشم مگر این حادثه باور نکنم
می دود یاد خطاهای تو در باور من

وای این یاد گنه خیز جنون آلوده
آهنین چنگ فرو برده در اندیشه من
ترسم این یاد روانسوز که...

تو روزگار رفته ببین چی سهم ما شد …
از عاشقی تباهی
از زندگی مصیبت
از دوستی شکست و
از سادگی خیانت