Lotfii

پای لرزان،
قلب آشفته،
چشم کم سو،
صورت بی روح..
.
مگر رفته ای؟

l0tfii

قلم از سردرگمی در دستم آشفته است
نیم خط ها روی کاغذ پژمرده است

قلم چشم به راه رقص است و من
با خیالت در سرم گپ میزنم

l0tfii

کاش میدیدی چیست آن حسی ک از قلبم به تو جاریست
کاش فریاد بی صدای درونم را میشنیدی
کاش شتاب نفس های پشت سرهمم را لمس میکردی
کاش برای یک لحظه تمام کسی که پژمرده شده را حس میکردی...

این روزا خودمو از دسترس هرچی که بهت ربط داره دورکردم
سمتشون نمیرم تا چشام دنبال اثری از تو نباشه
بی خبر از اینکه من اینجام..
دارم برات مینویسم
دارم حسای درونم و تو واژه ها میدم بیرون
دارم هرلحظه تو ذهنم مرورت میکنم
تصویر چشات از جلوم کنار نمیره.....

یعنی به همین راحتی از من گذشتی؟
یعنی دل تو بی گمان یاد منِ خسته نیوفتاد؟
یاد قلبی که شب و روز پی دیدن تو بود...
یاد چشمی که از دیدن تو مرد

یکبار به حال منِ عاشق فکرنکردی؟
تو دلت تنگ نشد حتی به اجبار؟

من که باور نمیکنم...

درد را در کل تنم حس میکنم
خسته و بی روح و تنها، کنجی کز میکنم


قهقه میزنم و خرم میشوم
درخود اما دائما از اوجی پرت میشوم

به گمانم ذهن را از یاد تو دور میکنم
منتها در دل مکرر رخت یاد میکنم

l0tfii

خزان بی وفای پاییز...
قدری مشغول چیدن برگ هایت بودی
نفهمیدی و گل مرا بین برگ هایت چیدی
آتش بر دلم زدی و
سرمای وجودت را به رخم کشیدی
من که از خزانت چیزی نخواستم...
من گرمای دلم را با گلم خواستم.

l0tfii

گله کثیر دارم از تو
گفتی میمانی دائم تو

دلتنگی شد نصیب تو؟
دل من جان داد ار فراق تو

l0tfii

گران بود دل بستن به کسی که
ارزان فروخت دل مارا

فرو پاشید و له کرد
هرچند زنده کرده بود مارا

با خیال تخت در خیالش زیستن کردم
در سرم زلف بلندش را ریستن کردم

به دور از هرچه تمنا بود
هرچه زاری و تقاضا بود

رفت و ویران نشینم...