متن رفت

رفتی
باعث شدی باعلت وجودم خو بگیرم
رفتنت باعث شد با خدای خودم خو بگیرم و اونقدری بهش نزدیک بشم که چیزی بهمش نزنه
حالا برگشتی ۲۸ دی ماه ۱۴۰۳
حالا خدابازهم سر راهم قرارت داده
مسیر دوست داشتنیه آره
ولی این از ناشکریه که خدارو بخاطر داده هاش ول...

اگه دلت پیشم آرومه نرو
حالا که تو خیابونا پره بارونه نرو
اگه دیدی حالم داغونه نرو
قسمم اگه جون هردوتامونه نرو
رفت یه جای دور... یه جای دور ...
ولی دیدش آسمون تو همه جا آبی بود...

برشی از ترانه

عاشقش بودم ولی  او  هیچ  در  جریان نبود
برخلاف حال من   او  هیچ  هم  حیران نبود

هر چه  از  زیباییش  گویم  زبانم  الکن  است
در  کمال  و  معرفت  همپای  او  خاقان  نبود

گفتم  از  عشقم  برایش  در شب پائیز و سرد
مست  عشقی  که  بدون  او  مرا  پایان  نبود

نیش...

او رفت
حتی نامش هم به یادگار نماند
جز این بیت:
بر پیشخوان قهوه خانه،
دست نوشته ای:
«مرگ حق است
ای کاش جدایی نبود.»

ندونسته دلمو به غریبه سپردم!
اون غریبه رو ساده شمردم
گولِ چشم سیاهشو خوردم!
رفت از این شهر که دلم رو به خون بکشونه!
جون من رو به لب برسونه
جای دیگه آتیش بسوزونه!
ندونستم که غریبه هر چی باشه یه غریبست!

_برشی از ترانه

چقدر خوش سلیقه بود، رفت
یه جام عتیقه بود، رفت
درست یادمه یادمه یادمه
۱۰:۱۰ دقیقه بود رفت

_برشی از ترانه

گران بود دل بستن به کسی که
ارزان فروخت دل مارا

فرو پاشید و له کرد
هرچند زنده کرده بود مارا

با خیال تخت در خیالش زیستن کردم
در سرم زلف بلندش را ریستن کردم

به دور از هرچه تمنا بود
هرچه زاری و تقاضا بود

رفت و ویران نشینم...

بی تو لبخندم به یکباره، ز لب کوچید و رفت
از غمت گفتم ولی غم، آهِ دل را دید و رفت
جان زحسرت سوخت و خاکسترش بر باد رفت
بر منِ دلسوخته، خندان دلی؛ خندید و رفت
دستِ بی رحمِ زمانه تا بزد سیلی مرا
پیش چشمم بی سروپا بی...

رفت...بیهوده برف می آید
آسمان دیر قند می ساید

با خنده گفتمش: به سلامت… سفر بخیر…
وقتی که رفت، از تو چه پنهان... دلم گرفت

رفت
و
تمامِ روزها
بر مدارِ پنجشنبه ىِ نبودنش
تکرار میشوند
حالا من مانده ام
و
دلى که هر روز
به یادِ نبودنش
خیرات میکنم

ﻋﺸﻖ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮏ
ﻓﻘﻂ ﺩﻭﺯ ﻗﺮﺹ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯿﺒﺮﺩ ﺑﺎﻻ..
ﺩﻧﺒﺎﻝ ﯾﮑﯽ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﻡ
ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺭﻓﺖ
ﺑﺮﻭﻡ ﺗﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ....

آمد و ساز دلِ ما را نوازش کرد و آه
با نُتِ چشم خمارش بیقرارم کرد و رفت

آمد و از قصّه ها گفت و غزل های وصال
دور شمع خاطرش پروانه وارم کرد ورفت

خواست تا درس محبّت بر منِ مجنون دهد
در غم هجران عشق آموزگارم کرد ورفت...

مرغ شب خوان که با دلم می خواند
رفت و این آشیانه خالی ماند

این خزان هم آمد و بگذشت و پیدایش نشد
آنکه یک روزِ زمستانی رهایم کرد و رفت

رفت و نرفته نکهت گیسوی او هنوز

غرق گل است بسترم از بوی او هنوز

《 آمد، نماند، رفت...》

وقتی تقدیر از این سه کلمه برایت جمله می سازد،

این جمله تبدیل می شود به حزن آلودترین داستان زندگی تو!
ارس آرامی

با خودم فکر میکردم عشق وجود خارجی ندارد ....یا اگر هم وجود دارد دور و بر آدم های خوش قد و بالا و چشم درشت سر و کله اش پیدا میشود ....و به همین خاطر همیشه به آینه فحش میدادم ....عشق حتما حس خوبی بود که به خاطر او نصیبم...

نپرس ای دل که آن دلبر چرا رفت

بپرس از حال من بر من چه ها رفت

تمام لحظه هایم رنگ غم شد

که روزی از کنارم بی صدا رفت

رفت
دلتنگی جا ماند
عادت می کنم
به یادگاری ش

کفشانم را جفت کردم آمدی و کفش هایم را بین کفش هایت گزاشتی و همان گونه رهایش کردی
کفش های مرا در حصار آغوشت قرار دادی
در حصار آغوش کفش هایت
کفش هایم از آن روز
در حصار آغوش کفش هایت مانده
اما خودم چه؟
تو رفتی
دلتنگی آمد
و...

شایعه کرده بودند که عاشق شده ام.
میگفتندعجیب دوستش دارم.
عجیب مهربان است.
آنقدرحرف دلم میان مردم پیچید،که خودم نیز غریبانه عاشقش شدم....
درهرلحظه ای،درهردم وبازدمی،بااونفس می کشیدم.
بااومی خندیدم.
نمی دانستم عشق راهردوبایدزندگی کنند.
حال من عاشق بودم واودرفراموشی من سِیرمیکرد.
.
.اصلاهمه اش تقصیراین مردم است.
من عاشق...

همه ی وجودم را میگویم
لحظه ای دلم برای درماندگی اش سوخت.
دستی نبود ک تکه های خورد شده اش را جمع کند .
خودش را بند کسی کرده بود ک هیچ نمی فهمید از عشق، هیچ نمی دانست از علاقه،هیچ درکی از دوست داشتن نداشت.
مگر چ گناهی کرده...

بی تفاوت توی چشمم زل زد و خندید و رفت
رنگ بیرنگی زحسرت بر دلم پاشید و رفت

آنشب اما سردی برخورد بیرحمانه اش
قبل رفتن نسخهُ مرگ مرا پیچید و رفت

شانه زد موهای خود را/عطر زد بر پیرهن
بهترین جامه هایش را به تن پوشید و رفت

آنقدر...