السلام علیک یا اباعبدالله الحسین...

(اَلسّلامُ عَلَیکَ یٰا اَبٰاعَبدِاللّٰهِ‌الْحُسَیْن)

« هَیْهَاتَ مِنَّا الذِّلَّة »

چرا چرا که فقط دَم زنیم، از غم تو ؟
که درس‌های بزرگی‌ست در مُحرّم تو

ولی چو درک نکردیم انقلاب تو را...
دریغ و درد که هی دم زدیم از غم تو

مُحرّمِ تو نه تنها غم است و شیون و آه
که حک شده‌ست شعار تو روی پرچم تو

تو درس «عزت و آزادگی» به ما دادی
به خون خویش، که پنهان شده به ماتم تو

تو پاسدار بزرگ جهان اسلامی...
که دین شد احیا با نهضت مکرّم تو

تو ایستادی چون کوه در مقابل ظلم
شنیده‌ایم اگرچه ز قامتِ خم تو

تو خم نگشتی و اِستاده بوده‌ای چون سرو
که سرفراز برفتی؛ به‌روح اکرم تو...

تو را ضعیف سرودند شاعران به‌خطا
چرا نگفتند از اقتدار محکم تو ؟

بدا به حال کسی که فقط غمت را دید
که این‌چنین می‌گوید وی از مُحرّم تو :

«به رغم مدعیانی که منع گریه کنند،
نشسته‌ایم سرِ سفره‌ی فراهم تو»

چه سفره‌ای که فقط بوی قیمه‌اش عالی‌ست
وگرنه نیست در آن قصه‌ی مُسلّم تو

شکوه عاشورا را حقیر، کی فهمد
نبرده راه، چو بر عزتِ معظم تو؟

تو جان، نثار نکردی برای گریه‌کنان
که دم زنند فقط از غم دمادم تو

تمام علقمه تسلیم اختیار تو بود
که کار دریا را می‌کند فقط دم تو

به تشنه‌کامی تو می‌کند اشاره کسی
که قطره‌ای نچشیده ز بحر اعظم تو

چنانکه علقمه و بحرها شود تجمیع
نمی‌شوند یکی قطره در بَرِ یَم تو

تویی تو قلزم فیض و غمامه‌ی رحمت
که پی نبرده جهانی ز جهل، از نَم تو

تو تشنه‌کام نبودی که بوده‌ای سیراب
خوشا کسی که لبش تر شود به زمزم تو

اراده‌ی تو اگر بود تا بنوشی آب...
فرات، خود می‌آمد به خیرمَقدم تو

قرار بود که (ساقیِ) دشت کرب و بلا
نشان دهد ادبش را به اهلِ عالَم تو

وگرنه خیل شغالان، فرار می‌کردند
به علقمه ز هَراس از نبردٍ ضیغم تو