نان را از من بگیر اگر...

نان را از من بگیر اگر می‌خواهی؛
هوا را از من بگیر،
اما خنده‌ات را نه.

آن گلِ سرخ را از من بگیر،
آن سوسنِ آبی را که می‌کاری،
و آن آبِ سرکش را که ناگهان
در شادمانیِ تو می‌جوشد—
آن موجِ ناگهانیِ نقره‌گون که از تو می‌زاید.

نبردم سخت و جانکاه بود؛ گاه بازمی‌گردم
با چشمانی خسته از دیدنِ زمینی که استوار نمی‌ماند؛
اما همین که خنده‌ات به آسمان پر می‌کشد،
تمامِ درهای حیات را به رویم می‌گشاید.

محبوبِ من، در تاریک‌ترین لحظه‌ها،
خنده‌ات را رها کن؛
و اگر ناگهان خونِ مرا بر سنگفرشِ خیابان دیدی،
بخند؛ که خنده‌ات برای دستانِ من
شمشیری‌ست آخته.

در کنارِ دریا، در خزان،
خنده‌ات باید آبشارِ کف‌آلودش را برافرازد؛
و در بهاران، عشقِ من،
من خنده‌ات را می‌خواهم چون گلی که انتظارش را کشیده‌ام—
گلِ آبی، گلِ سرخِ سرزمینِ پرطنینِ من.

بخند بر شب،
بر روز، بر ماه؛
بخند بر پیچ‌وخمِ خیابان‌های این جزیره،
بر این پسرکِ بی‌دست‌وپا که تو را دوست می‌دارد.
اما آن‌گاه که چشمانم را می‌گشایم و می‌بندم،
آن‌گاه که گام‌هایم می‌روند و بازمی‌گردند،
نان را، هوا را، نور را، بهار را
از من دریغ کن—اما خنده‌ات را هرگز؛
که بی‌خنده‌ی تو،
من مرده‌ای بیش نیستم.