شعر رمانتیک

به نام تو آغاز شد، صد دفتر شعر.

در سکوت نگاهت، تمام سطرها گم شدند.

دست در دست واژه‌ها، به دیدنت می‌آیم

و سطرها را با تو به تماشا خواهم نشست.

نان را از من بگیر اگر می‌خواهی؛
هوا را از من بگیر،
اما خنده‌ات را نه.

آن گلِ سرخ را از من بگیر،
آن سوسنِ آبی را که می‌کاری،
و آن آبِ سرکش را که ناگهان
در شادمانیِ تو می‌جوشد—
آن موجِ ناگهانیِ نقره‌گون که از تو می‌زاید.

نبردم سخت...

محدثه جانم، در باغ خیال من شکوفه‌ای،
که با هر نسیم، عطر عشق می‌پراکند،
چشم‌هایت دریچه‌ای‌ست به جهان رویاها،
و لبخندت، خورشیدِ صبحِ جان من
در پیچ‌وخمِ زمان، دستت را می‌گیرم،
تا پرواز کنیم به فراسوی سکوت‌ها،
جایی که فقط من باشم و تو،
و عشقمان همچون ماهی در دریای...

آن‌گاه که بمیرم، دستانِ تو بر دیدگانم باشد،
تا نور و گندمزارِ دستانت را
دیگر بار بر پیکرِ خاموشم حس کنم،
و آن لطافتی که سرنوشت مرا دگرگون ساخت، همراهم بماند.

بخواه که تو زنده بمانی، آنگاه که من خفته‌ام و در انتظار توام؛
و گوش‌هایت هنوز آوازِ باد را...

بیا؛ از ساحلِ قلبم، گذر کن!

کمی، از روی حس، بر‌ دل، نظر کن!

بزن، موجِ نگاهت، بر دلِ من؛

محبّت را، درونم، بیشتر کن!

برای من آغوشِ تو پیرهن شده است
فراتر از پیراهن شده ست، من شده است

شکسته پشت دلم زیرِبار چشمانت
قبول کن که نگاهت کمر شکن شده است!

بنا نبود که لب وا کنم، یقین دارم
به لطف تو دلِ من تشنه ی سخن شده است

که تا تو را...