به اندازه ی بلندترین شب سال...

✍️هدی احمدی

به اندازه ی بلندترین شب سال دوستت دارم......
مثل انارِ ترک خورده‌ی یلدا، دلم برای تو هزار دانه شده است؛
هر دانه‌اش یک "دوستت دارم" ِنارس است که از شوقِ رسیدنت، سرخ شده.
تو عطرِ دارچینیِ این شبِ دلگیری، تو گرمایِ شومینه در سرمایِ طولانی.
من تمامِ قصه‌های ناتمامِ یلدا را، در چشم‌ های تو خلاصه کرده‌ام. تو خودِ عشقی، تو خودِ یلدایی، تو همون "فالی" هستی که تهِ فنجان قهوه‌ام، همیشه به نام تو درمی آید. بمان تا این شبِ بی‌ انتها، با نفس‌های تو، طلوع کند.

بملن تا حافظ، باز هم از چشم‌ های تو غزل بسراید و سعدی، لبخندت را قافیه کند. بمان تا این شب، شاهدِ رقصِ شعله‌های عشق در قلبمان باشد. بگذار تمامِ غُصه‌های دنیا، پشتِ این شبِ یلدا گم شوند و تنها، صدای خنده‌هایمان تا خودِ صبح، در گوشِ آسمان بپیچد.

بیا دست‌ هایم را بگیر و با هم، این شبِ طولانی را قدم بزنیم. قدم به قدم، از تمامِ خاطراتِ شیرینمان عبور کنیم و برای تمامِ شب‌ های نیامده، آرزوهای زیبا ببافیم. آرزوهایی به رنگِ انار، به شیرینیِ هندوانه، به گرمیِ آغوشِ تو.

من در این شبِ یلدا، از خدا یک چیز بیشتر نمی‌خواهم: که هر یلدای عمرم، در کنارِ تو باشد.که دست‌هایم، همیشه در دست‌ هایت گره بخورد و چشم‌هایم، تنها تو را ببیند.

و چه پایانی زیباتر از آنکه، در آغوشِ تو، بلندترین شب سال را به صبح برسانم و با اولین شعاع خورشید، دوباره و هزار باره، به تو بگویم: "دوستت دارم... به اندازه ی تمامِ یلداهای نیامده."